Suikerzuster

Ik heb afscheid genomen van mijn suikerzuster. Suikerzuster is de titel die ik geef aan de praktijkassistente van mijn huisarts en zij heeft de afgelopen jaren het traject uitgezet rond mijn diabetes. Pilletje erbij, tabletje eraf, dosering insuline ophogen, dosering nog iets ophogen. In het begin waren het maandelijkse bezoeken, allengs werden het driemaandelijkse visites. Vandaag heb ik afscheid van haar genomen. Voor de gelegenheid nam ik niet alleen mijn opschrijfboekje met dagcurves mee, maar torste ik ook een bos bloemen mee. Ik nam afscheid van haar, niet omdat mijn suikerziekte over zou zijn. Suikerziekte gaat niet over, je kunt het wat in toom houden, proberen de waarden binnen de perken te houden. Maar overgaan, vergeet het maar. Daar heb ik me al jaren geleden bij neergelegd. Ik heb afscheid van haar genomen omdat zij ophoudt met werken. Meer dan dertig jaar heeft zij dit werk gedaan en nu gaat zij met pensioen en zal ik straks moeten wennen aan de nieuwe suikerzuster en de nieuwe suikerzuster aan mij.
Ik luisterde altijd goed naar de adviezen van de suikerzuster. Zij had er tenslotte voor doorgeleerd, bezocht van tijd tot tijd congressen en studiedagen en begeleidde adequaat de overgang van het ene medicijn naar het ander en kreeg mij zelfs aan het tweemaal daags spuiten om mijn nierfunctie nog enigszins in tact te houden. Ik vertrouwde haar blindelings zoals ik de adviezen van al mijn medicijnmannen en -vrouwen zonder aarzelen opvolg. Ik heb een onvoorwaardelijk vertrouwen in de medische en paramedische stand.
Bij de laatste visite is de suikerzuster niet helemaal ontevreden. Suikerspiegel lijkt zich binnen de gestelde normen te bewegen, over de bloeddruk is zij juichend (ik juich met haar mee) en het gewicht, ach ja dat gewicht, die eeuwige strijd, waarbij ik me zwak excuseer door te veronderstellen dat ik zelfs van het lezen van een recept al aankom. Bijna routineus deelt ze me mee dat ze me over drie maanden weer wil zien. Dan realiseert zij zich dat dat niet het geval zal zijn, dat zij dan al lang weg is en de afspraak in de agenda van haar opvolgster komt te staan. Met een ferme handdruk neem ik afscheid. Ze heeft me niet beter kunnen maken, maar me wel beter laten voelen.