Genomineerd

Mijn naam wordt genoemd. Ik ben een genomineerde. Ik ben nog nooit eerder genomineerd geweest. Maar nu staat het in de krant, dus zal het ook wel zo zijn. Nijmegenaar van het jaar, een van de drie genomineerde. Ik ben met dertig anderen voorgedragen en hoor nu bij de laatste drie. En straks bij de nieuwjaarsreceptie van de Gemeente Nijmegen zal bekend worden wie van de drie zich met die eretitel mag tooien.
Nijmegenaar van het jaar. Mooie titel. Voor mijzelf heb ik meer het gevoel dat ik een Nijmegenaar van 70 jaar ben, die niet veel anders heeft gedaan dan van zijn stad te houden. Op het chauvinistische af. Onlangs hoorde ik iemand over Parijs spreken en zij sprak over de stad als een vriend die er was in moeilijke tijden, die er was in mooie tijden. Dat beeld sprak mij wel aan. Een vriend die je soms beter kende dan dat hij zich zelf kende. Een vriend waar je van hield , waar je soms boos op kon worden, soms stelde hij je wat teleur. Waar je af en toe wat kritiek op kon hebben, die je de ene keer weer bewonderde om wat hij deed, wat hij was, maar ook een vriend die je jouw goedbedoelde kritiek niet spaarde. Dat is ook de manier waarop ik tegen Nijmegen aankijk. Ik ben hier geboren en getogen en hou van die stad als een vriendje. Steek geregeld de loftrompet over de stad, haar schoonheid, ingebed in een weergaloze omgeving. En al die leuke mensen die er wonen en samen de stad vormen.
En soms denk ik ook wel eens dat mijn liefde voor de stad ook een soort gesublimeerde lafheid is. Hier ken ik het, hier weet ik hoe het in elkaar steekt, hoe de hazen lopen. Ik ben nooit lang weg geweest uit de stad. Kon haar niet missen en zij misschien mij niet. Ik hou van de klank van haar taal, haar verhaal van Marieken, het geluid van het Königorgel, van haar Vierdaagse, van haar koffiecafeetjes,van haar besluiteloosheid en haar doortastendheid en van de mensen met wie ik de genegenheid voor deze stad deel. En dat is nu benoemd. Ik ben genomineerd!