Eten

Zo maar een doordeweekse dag. Een dag waarop er voor ons niets te vieren was. Een van de overbuurvrouwen was weliswaar jarig, maar het feestje was uitgesteld naar het weekend. Zij had met haar vrouw de wijk genomen naar een welness resort en ik feliciteerde haar via Facebook. Maar een ander overbuurvrouw, een paar huizen verder, had ons gevraagd te komen eten. Zo maar voor de gezelligheid, geen bijzondere aanleiding. Gade en ik gaven graag gehoor aan haar uitnodiging. Op werkdagen zorg ik er meestal voor dat tegen de tijd dat Gade van de arbeid thuis komt het eten op tafel staat. Dat is een standaarduitdrukking die in ons geval niet helemaal klopt. Zo tegen haar thuiskomst is het eten meestal klaar, soms legt Gade er nog een laatste hand aan en dan gaan we niet aan tafel, maar kijken met het bord op de knieën naar De Wereld Draait Door en bespreken samen de dag. Een dagelijks ritueel met voor ons zijn eigen charme.
En nu was er die zo maar doordeweekse uitnodiging om te komen eten. Niks geen bord op schoot, geen televisie aan, maar een feestelijk gedekte tafel en een smakelijke maaltijd. Het eten had een internationaal tintje. Het voorgerecht was Indiaas, het hoofdgerecht Marokkaans en het toetje Grieks. Het was een maaltijd die mevrouw Faber van de PVV een gruwel in het oog moet zijn geweest. Als het aan haar en haar trawanten zou liggen kwam er alleen maar stamppot boerenkool en pannenkoeken met  gortepap op de Nederlandsche dis, bereid door koks die konden aantonen dat er geen druppeltje vreemd bloed door d’aderen stroomt.
Haar twitterbericht is een van de onderwerpen tijdens ons tafelgesprek. Want minstens zo belangrijk als het eten zelf, is de conversatie tijdens zo’n genoeglijke maaltijd. Het gesprek meandert alle kanten op en maakt zo’n eetafspraak tot een warm bad, waar het goed toeven is.  Figuurlijk uiteraard. Het is zo plezierig dat we afspreken om vaker zo samen te eten, gewoon op een doordeweekse dag.