Omgeving

Ik gedij het best in een vertrouwde omgeving. Aan mij is niet echt een avonturier verloren gegaan. Natuurlijk word ook ik gecharmeerd door een programma waarin een presentatrice naar het ende van de wereld reist en dan een paar dagen te gast is bij mensen die in een schijnbare verlatenheid een een- of tweezaam bestaan leiden. Met bewondering kijk ik naar hun zelf gekozen isolement, maar op geen enkel moment heb ik bij mij zelf ook maar even het gevoel dat ik dat ook zou willen. Ik ben nooit echt een reiziger geweest. Natuurlijk was ik ver weg. Japan, Rusland, Taiwan, Nicaragua, Slowakije. Daar was ik omdat mijn werk mij daar bracht. Maar nimmer gloeide in mij het verlangen naar trektochten in de Himalaya of  rondreizen op de bonnefooi door Thailand of Cambodja.
Ik voel me vertrouwd achter mijn computer, de kat zacht spinnend op mijn bureau tot het moment dat ze met alle jachtzin die in haar is de cursor probeert te pakken te krijgen. Daar voel ik me geborgen.
Heeft dat iets met de leeftijd te maken? Ik denk van niet. Ik heb nooit de neiging gehad de Kilimanjaro te beklimmen en de flanken van de  Mont Blanc bezocht ik met een toeristentreintje of in de gondel vanuit Chamonix. Dat was mij avontuur genoeg.
Vanochtend werd ik geconfronteerd met een klein verandering van de omgeving. Ik moest in de stadswinkel een paar trouwen. Toen ik uit de lift stapte op de verdieping waar ik moest zijn, was heel die verdieping anders ingericht. Ik voelde mij ontheemd, dacht op de verkeerde etage uitgestapt te zijn. Even, heel even stond de wereld op zijn kop. De hal die tot voor kort de saaiheid van een lege wachtruimte uitstraalde, gonsde nu van de levendigheid. In een rij stonden  mensen voor een loket te wachten op hun beurt. De gemeente was aan het herinrichten. Mijn altijd ze rustige verdieping leek een bijenkorf. Uit die massa kon ik nog net het paar en de getuigen vissen. Aan het trouwzaaltje was niets gewijzigd. Zag er nog vertrouwd uit. En in zo’n omgeving gedij ik het best.