Herfstlicht

De lucht straalt onwaarschijnlijk blauw, de zon zet alles in onvermoede gloed. Als ik de gordijnen van de slaapkamer open schuif dendert het herfstlicht naar binnen. Oogverblindend. De zon, straalt maar heeft nauwelijks nog kracht genoeg om de rijp van de planten te laten smelten. Planten in de tuin die al de allure van een wintertuin heeft aangenomen. Op het water in de vijver vormen zich voorzichtig de eerste ijssporen. Langs lange linialen zijn strepen op het water getrokken als tralies voor de gevangenis van de salamanders die diep verscholen in de modder de winter afwachten. Door dat stille beeld flitsen twee koolmeesjes, kleven zich vast aan het schapenhek en pikken  bijna onzichtbare beestjes uit het hout. Ze piepen naar elkaar alsof ze zich beklagen over het feit dat er nog geen vetbollen aan de lege takken van de ginkgo zijn opgehangen. Maar verder is het stil, heel stil in de tuin. Een merel scharrelt geluidloos wat rond in de bladeren op de grond.  Ik staar uit het raam en zou zo uren kunnen blijven staan. Onderdeel van een wereld waar haast geen beweging is, alleen maar stilte. The rest is silence. Zomaar een stralende maandag in de herfst, 23 november. Vandaag zou mijn oudste zus 87 zijn geworden. Een dag voor haar 80ste overleed zij. Nu al weer zeven jaar geleden. Wat gaat de tijd toch snel, terwijl hij stil lijkt te staan als ik naar buiten kijk, naar de stille tuin. Door de lucht trekt een vliegtuig een wit spoor, van hier naar ergens. Bewijs dat de wereld groter is dan mijn achtertuin, die mij als wereld nu groot genoeg is.