Afgelast

Ik kijk met veel plezier naar een reclame voor Pijnenburgs ontbijtkoek. Om een aantal redenen. Ik houd van Pijnenburgs ontbijtkoek en ben gecharmeerd van het doorregende in sportkleding gehulde meisje dat thuis komt en op het aanrecht zittend een sneetje koek van haar vader krijgt die haar vraagt: “Verloren?”. Zij antwoordt met een trieste blik: “Afgelast.” Het is natuurlijk een pretentieuze interpretatie, maar ik zie het als een mogelijk te goedkope metafoor wat er op dit moment in de wereld aan het gebeuren is. Voetbalwedstrijden die worden afgelast vanwege vermeende terreurdreiging. Gisteren schreef ik bijna profetisch:“We lijken er al heel snel aan te wennen dat er voetbalwedstrijden, zelfs vriendschappelijke, niet doorgaan vanwege terreurdreiging. Het voetbalveld is het slagveld geworden van de moderne guerrilla.” Toen nog niet wetend dat ook de wedstrijd Duitsland-Nederland op het laatste moment zou worden afgelast vanwege nooit geplaatste bommen. Afgelast. De vader in het commerciële filmpje veronderstelt dat zijn dochter verloren heeft. Maar het is anders, de wedstrijd blijkt afgelast. Afgelast, dat lijkt minder erg dan verloren en zelfs dat afgelasten wordt goedgemaakt met een plaatje koek.
Ik waarschuwde al, het is misschien een te platte metafoor, een vergelijking van niks, maar ik kan me nog niet los maken van het idee dat we de strijd nog niet helemaal verloren hebben. Voorlopig kunnen we volstaan met afgelastingen. Maar hoe lang kunnen en willen, hoelang moeten we daarmee door gaan. Hoe vaak moet er nog een wedstrijd afgelast worden, een concert niet doorgaan, een festival stopgezet. En hoe vaak zal dan blijken dat er toch niets aan de hand was. Nog niet. En dat we bezweken zijn voor de bangmakerij. En zo wordt een afgelasting toch een nederlaag, omdat we bezwijken voor de mogelijk vermeende, het risico niet willen lopen dat…
De wereld ziet er na 13/11 misschien niet anders uit, maar is wel veranderd. Heel veel gaat gewoon door, maar er zal ook heel wat afgelast worden. Een plaatje peperkoek is dan wel een heel schrale troost.