Rouw

Ik hoorde gisteravond een inspirerend verhaal in de beste zen-traditie. Een verhaal waarin bemoediging doorklonk, van dat het misschien ooit allemaal wel goed zou komen. Wijze woorden gesproken door een wijs mens, die toegaf het allemaal ook niet te weten, maar die vertrouwen had in de zoektocht die het leven is. De zoektocht naar, ja naar wat eigenlijk. Een beetje vrede, harmonie, rust.
Op dat zelfde moment vind er op een paar honderd kilometer een slachting  plaats. In Parijs worden honderden mensen koelbloedig omgebracht omdat een stel verdoolden dat nodig vindt. Die denken op die manier, door dood en verderf te zaaien, hun gelijk te kunnen halen of tenminste een voor hen paradijselijke status te verwerven.
Twee werelden die botsen, de wereld van het mededogen en de wereld van haat. De ene wereld probeert te binden, de andere te scheiden. De wereld van de  twijfel jegens de wereld van het gelijk.
Ik kijk naar TV5 Monde. Parijs brandt. De ontreddering spat van het scherm. Niet weer Charlie. Het zien van de beelden doet me bijna fysiek pijn. Vaak was ik in Parijs. Moest daar zijn voor een vergadering en voelde me dan als ik van de metro naar het vergaderadres liep bijna een Parijsenaar onder de Parijsenaars. In ieder geval geen toerist. Dat was aan mijn lopen te zien. Niet de drentelgang van een terloopse bezoeker, maar de tred van iemand die ergens naar op weg was, op weg naar een vergadering. In Parijs.
En daar en toen had het mij ook kunnen gebeuren. Zittend op een terras, een hapje etend bij Café de Flore aan de Boulevard St. Germain. Een stel terroristen, wat schoten. Voorbij. En ik zou er verder part noch deel aan hebben gehad. Een oncomfortabele gedachte.
Gade en ik slapen er moeilijk van in. Het houdt ons bezig. De oorlog komt steeds dichterbij. Niet met bombastisch machtsvertoon en oorverdovend wapengekletter, maar als een sluipmoordenaar. Onverhoeds.
We slapen slecht en worden wakker met een gevoel van rouw. Ik rouw om Parijs, getroffen stad. Ik rouw. Het schrijnt in mij. Geen rust, geen vrede, geen harmonie. Verdriet om dat gemis.