Salon

Ik bevind me in dat wankele gebied waar de droom nog niet af is en de dag nog niet begonnen. Zo tussen slapen en wakker worden is de droom de werkelijkheid, de onontkoombare werkelijkheid. Ik ben pas naar de kapper geweest, mijn eigen kapper, maar iets dwingt mij, terwijl het eigenlijk nergens voor nodig is weer naar de kapper te gaan.  Mijn haar is al te kort om weer geknipt te worden. Maar ik moet en zal, weet niet van wie, naar de kapper. Een andere kapper, die naam heeft gemaakt als een van de meest trendy haarsnijders in de stad. Zijn salon lijkt in niets op die van mijn eigen kapper, hier is het alles wit en chroom en de drie kappers zijn gehuld in een witte jassen. Ik wil geknipt worden door de naam hebbende eigenaar van de kinky salon, maar ik krijg alleen een hand van hem en hij vewijst me naar een stoel waar ik door een van zijn assistenten behandeld zal worden. Die weet niet wat hij met mijn zo korte haar aanmoet. Ik ook niet. Wanhopig vraag ik mij in de kappersstoel af wat ik hier eigenlijk te doen zit. Voor de vorm knipt de kapper hier en daar een te verwaarlozen plukje haar weg. En dat zou dan mijn nieuwe modieuze coupe zijn. Ik betaal een onzinnig hoog bedrag voor een nauwelijks zichtbare verandering. Voel me teleurgesteld en genomen en voel me vooral dom, ontzettend dom, door per se nu weer naar deze kapper te willen, terwijl het nergens voor nodig was. Ik maak tegen mijn zin weer een nieuwe afspraak, voor over een paar weken. Dat is zo gebruikelijk bij deze kapper. Ik vind het grote onzin, maar verzet mij er niet tegen. Ik weet dat ik de afspraak niet zal nakomen. Gelijk met het verlaten van de kapperszaak word ik helemaal wakker.”Ik ben naar de kapper geweest”, zeg ik tegen Gade, die naast me ligt en zich nog goeddeels in het land bevindt van waaruit ik net vertrokken ben. “Oh”, zegt ze en draait zich nog eens om. Ik sta op, kijk in de spiegel. Mijn haar zit belabberd.