Reünietjes

Het lijkt de dag geweest te zijn van de korte ontmoetingen , vooral met mensen van vroeger. Mini-reünies, reünietjes. Het begon allemaal toevallig. Ik pak mijn boodschappenkarretje bij de AH en zie uit mijn ooghoek iemand die ik van lang geleden ken. Ik begroet haar met de naam die zijn toen droeg, maar die nu al meer dan vijfentwintig jaar niet meer de hare blijkt te zijn. We proberen na te gaan hoe lang het geleden is dat we elkaar voor het laatst zagen. Zij was docente bij een cursus voor het jeugd-, club- en buurthuiswerk, ik zat in de begeleidingscommissie van dat project. Het was in de tijd dat er voor dat soort zaken nog overheidsgeld was en cultuur geen woord was dat direct tot bezuinigingsvoorstellen leidde.  In het gangpad in de winkel staan we de mensen hopeloos in de weg. We praten elkaar bij over wat ons gebeurde in de afgelopen 35 jaar. Een mensenleven in een paar minuten. Wat stelt het eigenlijk allemaal voor. Het lijkt nog gisteren, maar het is meer dan een generatie geleden. “We zien elkaar wel weer, tot kijk.”
Ik draai me om en loop een recente koffie-vriendin tegen het lijf. We spraken twee keer af in koffie-cafeetjes en nu dan die al lang verwachte toevallige ontmoeting. Niks geen gesprekken over toen. We hebben nog geen geschiedenis samen. Het gaat over nu en “Tot gauw maar weer.” Mijn buurt ontmoet elkaar bij Albert Heijn. Ik koop chocoladesoesjes voor het bezoek dat ik ’s middags zal krijgen. Het volgende mini-reünietje. Voor de tweede keer die dag  worden tientallen jaren in korte tijd samengebald. Ooit begeleidde ik haar als stagiaire. We trokken veel met elkaar op, ik dronk geregeld koffie op haar studentenkamer, eind 70-er jaren. Het beeld dat ik erbij heb is een open raam, waardoor een eerste lente-avond binnen komt. Zoete herinneringen krijgen de mooiste  kleuren. Zij vertrekt naar Amsterdam. Ik blijf in Nijmegen. Maar op elke verjaardag bellen we elkaar.  Ik haar, zij mij. Al die jaren zo goed als ons enige contact. En nu zitten we samen aan mijn keukentafel. Ze moest toch in de buurt zijn.  En weer worden twee mensenlevens in een paar minuten samengevat. En het voelt goed, heel goed. We spreken verder niets af, niet anders dan dat we elkaar met onze verjaardagen zullen bellen. Ik haar, zij mij.