Tegenstrijdigheden

Meestentijds ontrolt het leven zich aan mij in een plezierige en geruststellende gezapigheid. Ik ben geen avonturier, nooit geweest. Voor mij geen verre spannende reizen meer, ik hoef de Kilimandzjaro niet te beklimmen en Afrika zal voor mij waarschijnlijk een wel nooit bezocht continent blijven, net zo als Australië en Antarctica. Ik dichtte toch ooit niet voor niets:
“Het verre reizen is voorbij.
Ik blijf nu dicht bij huis
en overpeins m’n dromen.
Van wat is uitgekomen
geniet ik nog eens na.
En wat een droom bleef,
moet dat maar blijven. “
Maar vandaag was het een klein beetje anders. In de vroege ochtend naar het ziekenhuis, bloedprikken. Confronteert je altijd weer met de vergankelijkheid van het bestaan. En natuurlijk had ik weer de onjuiste formulieren bij, dus weer naar een andere afdeling om die op te halen. Dat zijn dan de avonturen die ik nog beleef. Vervolgens weer eens een plezierig koffieuurtje met een te  lang niet meer gesproken vriendin, om mij daarna te haasten naar een bijeenkomst met de Nijmeegse nachtburgemeester en een collega comité-lid om het Nimweegse dictee met randprogramma voor te bereiden. Al ginnegappend en kwinkslagend verzinnen we vragen voor de Nijmegen-quiz, onderdeel van het programma.
Thuis zet ik de radio aan en tuimel in de presentatie van het onderzoeksrapport van vlucht MH17. Vlug naar de tv en zie daar de voorzitter van de onderzoekscommissie uitleg geven over zijn rapport. Hij doet dat voor een reconstructie van het getroffen vliegtuig. De wrakstukken weer aan elkaar gesmeed, nu als een memoriaal voor de slagoffers van die aanslag. Het beeld van een getroffen toestel, gehavend, neergehaald, beschadigd. Niet meer in staat dan meer dan een wrak te zijn. Ik hoor de voorzitter vertellen over de laatste momenten van de passagiers. Zij zullen er nauwelijks weet van hebben gehad. Te weinig tijd, ‘luttele seconden’ om wat gebeurde bewust te beleven. Ik stel het mij voor. Mijn fantasie laat ik haperen. Te gruwelijk
Een dag vol tegenstrijdigheden. Plezierige ontmoetingen, rauwe, schrijnende werkelijkheid. Levendige gesprekken vol luim en genoegen en dan de dood van honderden toegelicht, maar niet verklaard. Het onverklaarbare laat zich niet verklaren.
Mijn bestaan is even wat minder gezapig.