Broers-en-zussen-dag

Waarschijnlijk heb ik op de een of ander manier iets gemist, maar gisteren werd mijn Facebook overstelpt met foto’s van vrolijke broers en zussen met de mededeling dat het broers-en-zussendag was. Ik heb geen flauw idee wie 30 september die titel heeft meegeven. Kan best de Verenigde Naties zijn, want die hebben een hele reeks vreemde dagen op hun conto staan. Rare gewoonte is dat geworden. We hebben altijd wel een ‘Maand van het een of ander’ of de de ‘Huppeldepupweek’. En misschien verras ik u wel met de mededeling dat mijn dagkalender meldt dat het vandaag zowel de ‘Internationale dag van de ouderen’als de ‘Internationale Muziekdag’ is.
Maar gisteren bleek het dus broers-en-zussendag te zijn. In het Nederlands hebben we voor broers en zussen geen verzamelwoord zoals in het Engels ‘sibling’ of in het Duits ‘Geschwister’. Ik heb zo het vermoeden dat het niet lang meer zal duren of we nemen het Engelse woord over. Het Nederlandse ‘sibbe’ omvat meer dan de broers en zussen alleen, dus is niet bruikbaar voor alleen je broers en zussen.
Ik heb geen broers en zussen meer. Vreemd zinnetje, want het blijven altijd je broers of zussen. Die heb je voor altijd. Wat er mij ook gebeure, ik zal altijd de broer van Theo, Ton, Miep en Nel blijven. En zij mijn broers en zussen. Eenmaal broer of zuster zijnde blijf je dat. Dat is het absolute van verwantschap. Vriendschappen kunnen verwateren, huwelijken stuk lopen, maar familie ben je, familie blijf je.
Ik heb mijn broers en zussen, allemaal al lang overleden, toch tamelijk bij mij in de buurt. Op een bijzettafel in mijn werkkamer staan vier kleine urntjes met daarin de as van mijn broers en zussen. Vier heel verschillende urntjes, net zo verschillend en uniek als zij zelf waren. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet even bij hen stilsta. En zo is elke dag ook een broers-en-zussendag.