Ergernis

Soms heb ik van mijzelf het idee dat ik een tamelijk evenwichtig en zelfstandig persoon ben geworden. Dat mag onderhand ook wel als je al dicht tegen de zeventig aanschurkt. Dan mag je de verwachting koesteren dat die zelfstandigheid ook een zekere onafhankelijkheid met zich meebrengt. Dat je je ook niet zo gauw ergens door uit het veld laat slaan en de ergernis voorbij bent. Meestal is dat ook zo. Ik kan redelijk goed met teleurstellingen omgaan, heb ik gelukkig ook maar weinig mee te maken. Ik neem het leven zoals het is. Maar gisteren waren er twee onbenullige dingen die mij niet zinden. Niet dat mijn leven er helemaal door op zijn kop kwam te te staan. In het geheel niet en misschien zijn het ook wel evenveel voorbeelden van de onbezorgdheid van mijn bestaan, dat die twee mineure zaken al genoeg reden zijn om mij te verlokken tot het schrijven van een stukje over ergernis. Wat er gisteren gebeurde is eigenlijk te belachelijk voor woorden. Voor de grote wereld te verwaarlozen, maar toch ergerde ze mij. Op de eerste plaats functioneerde mijn ‘Wordfeud’-spelletje niet meer. Ik ben een verwoed speler van dit woordspelletje. Als pensionado moet je je toch ergens mee bezig houden. Maar hoe ik ook probeerde op mijn telefoontje, het kwam niet verdere dan de mededeling ‘connection error’. Mijn negen tegenspelers hingen ergens onbereikbaar in de virtuele cloud. Pas gisteravond laat kon ik hen weer bereiken en speelde mijn spelletjes. Ja, je kunt maar ergens mee bezig zijn. Mijn telefoontje was mij de baas.
Ander ergernisje was van gans andere aard. Mooie A kwam bij ons mosselen eten. Altijd gezellig als A komt. Twee pannen op het voor, een was te klein voor drie kilo  mosselen. Op een bedje van groente en een half blikje bier lagen de mosselen te sudderen. Pan 1 op tafel. Voortreffelijk, de mosselen sprongen bijna juichend zelf uit hun schelpen. Toen pan 2, de mosselen uit die pan klemden zich nog stevig vast alsof ze niet genuttigd wilden worden. Gade en A verzekerde mij dat ze als ze eenmaal uit hun schelp waren, voortreffelijk smaakte, maar ik als kok was niet tevreden, ik ergerde mij. Vooral ook omdat ik geen verklaring had voor het verschil in kwaliteit
Ik zei al, twee ergernissen van niks. Gelukkig is de man die zich over dit soort futiliteiten druk kan maken.