Lawaai

Mijn overbuurvrouwen konden geen genoeg van hun bruiloft krijgen. Een paar weken geleden een mooie huwelijkssluiting, later die dag gevolgd door een feestdiner opgeluisterd door alles wat bij zo’n bruiloft hoort. Mooie toespraken, grappige intermezzi, kundig gemaakte filmpjes. Een mooie avond. Daarna ging het paar op huwelijksreis naar een warm eiland en genoot van de herinnering en van elkaar. Maar dat alles was hen nog geen bruiloft genoeg. Nu, een week terug, richten zij ook nog een bier- en bitterballenfeest aan. Zij huren een zaaltje in een etablissement aan de Waalkade en alle bruiloftsgasten van een paar weken geleden zijn weer uitgenodigd plus nog meer dan een handvol andere vrienden en bekenden. Er blijft nauwelijks een halve vierkante meter per feestganger over op dit feest dat sterk het karakter van een genoeglijk bruiloftsreünie heeft. Heel veel aardige mensen, heel veel gezelligheid en heel veel gepraat. Gepraat dat een stevige ruis oplevert en voor mij gesprekken volgen haast onmogelijk maakt. Ik kan mij alleen verstaanbaar maken als ik mijn woorden rechtstreeks in iemands oor roep en omgekeerd versta ik alleen iets als de spreker zich bijna in mijn oor nestelt. Zal de leeftijd wel zijn. Ik geniet nog na van de dia’s van de bruiloft die op een groot scherm geprojecteerd worden. Hoef je alleen maar naar te kijken en dat doe je met je ogen die geen last hebben van de gezellige maar oorverdovende drukte.
Maar dan slaat de discjockey onverbiddelijk toe. Het lijkt of zijn volumeknop maar een stand heeft: heel hard. En kon ik toch al niets verstaan, nu trillen ook nog de beats door mijn hele lijf. Ik heb al hartritmestoornissen maar het lijkt of de bassen uit de speakers daar nog eens een tegenritme tegen aan gooien. Ik voel het geluid in mijn buik resoneren. Mijn oren raken verstopt met onontwarbaar lawaai. Bij Gade ook. We kijken elkaar en vluchten naar het halletje waar het geluid niet echt veel minder is. Gade zegt dat ze dit niet volhoudt, te veel lawaai, veel te veel lawaai.
Met pijn in het hart verlaten we nog voor de bitterballen het feest met al die leuke, heel leuke mensen waarmee voor ons nauwelijks ander contact mogelijk is dan in elkaars oor schreeuwen dat je elkaar niet kunt verstaan.