Nefroloog

Ik was weer op mijn geregelde driemaandelijkse controle. Vooropgesteld zij dat ik me prima voel. Behalve dan mijn voeten en benen, die lopen en staan nu niet meer tot mijn meest favoriete bezigheid maken. Maar verder voel ik me prima. Wordt ook nog eens gestaafd doordat heel wat mensen mij toevoegen dat ik er beter uitzie dan pak weg twee of drie jaar geleden. Ik verwachtte, eigenlijk wel een beetje tegen beter weten in, dat dat ook mogelijk terug te zien zou zijn in de waarden die elke drie maanden gedestilleerd worden uit het een paar dagen eerder afgetapt buisje bloed. Maar dat blijkt niet zo te zijn. Suikergehalte, voor de kenners HBA1c, is weer wat hoger geworden en ook de nierfunctie stemt mijn praktijkassistente  niet erg vrolijk. De doseringen worden licht aangepast en we maken een afspraak voor in december. “Dat is de laatste keer dat ik je zal zien”, voegt ze me toe. Ik vraag haar of mijn levensverwachting zo nauwkeurig bepaald kan worden dat zij nu al weet dat ik tussen december en de daarop volgende afspraak  de pijp aan Maarten zal geven. Dat blijkt niet het geval. Zij gaat per 1 januari a.s. met pensioen en ik zal dan verder door een nieuwe collega van haar begeleid worden.
Een paar uur later. Telefoon. De praktijkassistente. Zij heeft overlegd met mijn huisarts en samen vinden zij het toch nodig mij door te verwijzen naar een nefroloog/diabetoloog. Wat ik daar van vind, is haar vraag. Ik vind daar niks van. Als zij, die daarvoor hebben doorgeleerd dat nuttig, nodig en raadzaam vinden, dan zij het maar zo. Ik ben een gewillige patiënt en voeg zonder morren weer een therapeut toe aan het rijtje behandelaars dat zich met mijn gezondheid en mogelijk voortbestaan bezighoudt. Volgende week krijg ik de verwijsbrief en kan dan een afspraak maken met de specialist. Ik ruik weer heel veel stof voor mijn dagelijkse stukje. Voorlopig voel ik me prima!