Heerendiner

Voor mijn mannenclub is het seizoen weer begonnen. Traditiegetrouw begint dat met het Heerendiner. Dat is precies wat het zegt, een diner met heren. Toen ik meer dan twintig jaar geleden bij de club kwam was het dat nog meer. De kledingvoorschriften waren toen nog wat strikter. Het was 100% jasje-dasje wat de kok sloeg. Nu is het meer een mannendiner geworden. Meer dan de helft heeft het dasje thuisgelaten, wat bleef was het jasje en wat ook bleef is de naam voor dit evenement, een civiele maaltijd in een keurige ambiance.
We verzamelen ons in de hal van een slot, schudden handen, drinken een aperitief en informeren elkaar hoe het leven er voor staat. Genoeglijke kout met bescheiden diepgang. Ik cirkel van groepje naar groepje, praatje hier, babbeltje daar. De gezelligheid staat voorop.
Aan tafel voor een smakelijke, maar eenvoudige driegangenmaaltijd. Niets exuberants. Is maar goed ook, want de dag erop moet ik weer op een medische controle en die controle moet niet beïnvloed worden door al te extreme waardes als gevolg van een te overvloedige maaltijd. Het brood bij de carpaccio en de bonbons bij de koffie laat ik onaangeroerd.
De tafelgesprekken zijn zoals het hoort en bewegen zich van de vluchtelingenstroom, via eerste huwelijken naar de invloed van Amerika en de opdringerigheid van de Navo en weer terug.
De meningen verschillen, maar de meningsverschillen blijven binnen de perken. Het meest rigoureus  is de opvatting om de vluchtelingen een groot stuk van het leeggelopen Franse platteland te geven en ze daar een eigen staat te laten stichten. Maar misschien, een andere opvatting, zouden we ons als club ook als vrijwilliger moeten aanmelden bij de plaatselijke vluchtelingen opvang. Zet meer bescheiden zoden aan de dijk.
Onze club wordt ook geachte aan fondsenwerving voor goede doelen te doen. Leidt meestal tot veel werk door weinigen met bescheiden resultaat, waar we lang en gedreven over kunnen napraten. En o ja, bij het Heerendiner maakt de nieuwe president ook altijd zijn jaarthema bekend. Dit jaar zal wat hem betreft in het teken staan van ‘binden en boeien’. Ik krijg prompt visioenen van duistere kerkers en strenge meesteressen, ver van de werkelijkheid van een ongedwongen diner als seizoensopening.