Turner

Ik ging naar Enschede om Turner te zien. Dat was ook een beste reden om een goede vriendin die daar in de buurt in een soort sprookjesbos woont op te zoeken en samen met haar naar het Rijksmuseum Twenthe, of zoals zij het zelf schrijven  RIJKSmuseumTWENTHE (ontwerpers moeten hun geld ook waarmaken), te gaan. Vroeg in de ochtend ging ik op weg. Enschede ligt niet naast de deur. Ik dronk koffie bij de vriendin die ik jaren geleden nu al weer op een Ruslandreis had leren kennen. Zij is ook weer een van die mensen waar je op het eerste gezicht een bijzondere klik mee hebt en weet dat je bevriend zult raken. Maar vriendschap moet je onderhouden en daarom dus die afspraak gemaakt om  samen naar Turner te gaan. En dat deden we. De vriendin was zo vriendelijk om mij pal voor het museum af te zetten, zodat een lange wandeling mij bespaard zou blijven. Parkeerplaatsen in de buurt zijn schaars, zeker bij zo een gewilde tentoonstelling als Turner. Het was druk in het museum. Heel druk. Zo druk dat met de verplichting om tassen op te bergen in een kluisje de hand werd gelicht, omdat alle kluisjes in gebruik waren. De vriendin mocht met tas en al het museum in.
Turner beviel mij zeer. Het was tenslotte niet voor niets dat ik de expositie graag wilde zien, als was het bezoeken van de vriendin natuurlijk ook een meer dan plezierige bijkomstigheid. Turner laat je verder kijken dan wat er te zien is. Hij maakt je nieuwsgierig naar wat er achter de horizon van zijn doeken ligt. En allengs geeft hij dat zelf aan in schilderijen die steeds abstracter worden. Dat is wat mij zo boeit, hoe hij de werkelijkheid in op een gegeven moment in nog louter kleurmengelingen weergeeft. Dat wat hij schildert, of het nu de waterval van Schaffhausen of de High Street in Oxford is, wordt gevangen in een mengeling van penseelstreken, nergens figuratief, maar toch of juist de sfeer van dat wat geschilderd is, weergevend.
De vriendin en ik spreken af elkaar weer gauw te ontmoeten, in Zwolle, waar Turner ook te zien is.