Hondjes

Schoondochterlief, onmogelijk woord, maar terechte omschrijving, verjaart. Zoonlief  heeft min of meer een verrassingsfeestje voor haar georganiseerd. Door de loslippigheid van een van de genodigden is het toch wat minder verrassing geworden omdat die zich een paar dagen eerder bij de jarige heeft afgemeld voor het feestje waar die geen weet van hoorde te hebben. De genodigde: “Ik kan helaas net op je feestje komen, ben dan de stad uit.” De jarige: “O, gaf ik dan een feestje.” Zo dus.
Op het feestje zelf zijn er familie en vrienden. Er is koffie en drank en wat te eten. En er zijn twee kinderen, dochtertjes van vrienden van de jarige. En natuurlijk is Guus, de dwergteckel er. Want Guus woont daar. Guus trekt alle aandacht naar zich toe. Om hem niet jaloers te maken op zijn vrouwtje dat zoveel cadeautjes krijgt, hebben wij voor hem een kluifspeeltje gekocht. Een schot in de roos. Guus leeft zich uit op de lekkernij, maar vindt ook nog tijd om uitgebreid met de twee kinderen te spelen. Voor een jonge hond een vermoeiende bezigheid en na een tijdje trekt hij zich dan ook terug om een dutje te doen. Dat is voor de twee meisjes reden om Guus’ rol over te nemen en zich als een hondje te gaan gedragen. Zij leven zich danig in hun nieuwe rol in, zeggen geen woord meer en kruipen snel achter een weggegooide bal aan. Een van de ‘hondjes’ kruipt ook braaf onder de tafel en gaat liggen slapen, althans zij speelt met overtuiging de rol van slapende hond, die net als Guus, heftig met haar pootjes beweegt als ze spannend droomt. Het zijn brave hondjes die weer mens worden als ze moeten vertrekken. Dan realiseren ze dat er nog geen taart is geweest, terwijl ze toch zo meeslepend  ‘Lang zal ze leven’ hebben gewaft. Dat wordt onmiddellijk goed gemaakt. De twee kinderen genieten van hun stukje taart en worden weer even hondje als ik zeg dat een beetje hond het bordje leeglikt. “Brave hondjes”, zeg ik, die oprecht gelooft in zijn rol als baasje.