Étang

Er zijn van die Franse woorden die een bijzondere aantrekkingskracht op mij uitoefenen. Ooit had ik het in deze kolommen het al eens over ‘pareillement’. Prachtig van klank en zo mooi te gebruiken als iemand je iets goeds toewenst. Ik zou willen dat we in mijn moedertaal het equivalent ook wat vaker zouden gebruiken. Iemand wenst mij een prettig weekend en ik antwoord dan met: “Insgelijks”. Ach, wanneer kom je dat in ons land nog tegen. Insgelijks, prachtig woord, net zo iets als ‘katafalk’, maar wanneer gebruik je dat anders dan wanneer je vertelt over de begrafenis van Winston Churchill, maar bij welke gelegenheid doe je dat nu?
Gisteren heb ik voorgoed een ander Frans woord aan mijn lievelingsvocabulaire toegevoegd. Het was een warme dag, wat heet, een heel warme dag, een snikhete dag. Vrienden waren langs gekomen en ook zij waren net als wij aan het eind van de middag toe aan wat verkoeling. En wij vonden dat aan het Étang de Montapas, zeven kilometer van ons tijdelijke verblijf. Étang laat zich vertalen als vijver, maar in dit geval klopt dat niet. Bij een vijver denk ik aan de eerste plaats aan de 1,5 bij 1,5 meter grote vijver in onze achtertuin en vervolgens komt in slotvijver of een vijver in een park bij mij boven drijven (te gemakkelijke woordspeling). Ik ken in Nederland geen zwemplaatsen die de naam vijver dragen. We spreken dan toch eerder van een meertje, een ven, een plas. Maar in Frankrijk heet zo iets gerust een étang, een vijver. Met voor mij alle romantische annotaties die bij dat woord horen. Ik weet niet of het anders zwemt in een étang dan in een meertje of plas. Het is lang geleden dat ik in buitenwater zwom. Op het eerste gezicht ziet het er net zo uit als een plas in Nederland, alleen lijken de kinderen hier veel minder te schreeuwen. Misschien is het daar ook wel te heet voor, veel te heet. Étang is voor mij een woord waarin de klank hitte en verkoeling samenvloeien.
We zitten tot heel laat zeer genoeglijk buiten, waar het niet of nauwelijks afkoelt. Ons huisje heeft geen étang. De verkoeling die het Étang de Montapas bracht kunnen we ons alleen maar herinneren.