Pup

Ja, ik weet het ook wel. Ouders praten onophoudelijk over hun jongeboren spruit, mensen die net een nieuwe auto hebben gekocht zijn niet te stuiten in hun verhalen over de onlangs aangeschafte bolide en als je net verhuisd bent, lijkt het nieuwe onderkomen het enig onderwerp van gesprek te kunnen zijn. En zo ben ik ongetwijfeld de laatste weken mijn omgeving onophoudelijk tot last geweest met mijn enthousiaste verhalen over de recente aanschaf van mijn zoon en zijn lief, de onweerstaanbare dwergteckelpup Guus. Zijn stamboeknaam is Gaudi van de Rebellenclub, maar in de wandeling heet hij Guus. Nou is dat in de wandeling een arbitrair begrip voor Guus. Voor hem is dat  weinig lopen en heel veel stil staan. Elk blaadje is een uitgebreide besnuffeling waard en ieder  twijgje moet even in de bek genomen worden als ware het een kostbare en tot het uiterst toe te verdedigen trofee.
Dit laatste zijn mijn ervaringen uit de eerste hand. Ik heb namelijk een oppasochtendje bij Guus. Zijn baasjes zijn even elders bezig en nu mag ik Guus gezelschap houden.  Als ik aankom is Guus al een paar uur alleen thuis, maar hij ligt rustig te slapen in zijn nachtverblijf, lijkt zelf wat verstoord te kijken als ik hem uit zijn slaap haal. Maar al gauw ontwaakt de pup in hem en draait en dolt hij zich in allerlei bochten, duidelijk makend hoe leuk hij het wel vindt mij weer te zien. Of gaat het helemaal niet om mij, maar is hij gewoon verheugd om elk gezelschap, maakt niet uit wie? Als het maar even met hem speelt, een balletje weggooit dat hij met dolle pret en flapperende oren apporteert.
Ik laat Guus uit. Gemiddelde snelheid lijkt een negatief getal op te leveren, maar hij doet keurig waarvoor ik hem uitlaat. Ik berg het resultaat van zijn uitje netjes op in een groen plastic en bio-afbreekbaar zakje. Weer thuis heeft Guus voorlopig genoeg bewogen en valt in een diepe slaap op zijn dekentje en geeft mij tijd om een stukje te kunnen schrijven dat vandaag over weinig anders kon gaan dan over de pup Guus. Sorry.