Warm

Het is bij ons niet ongebruikelijk om als we elkaar aan het eind van de middag weer zien te informeren hoe de dag is geweest. Ik denk dat wij, Gade en ik, geen uitzondering zijn en dat in duizenden huishoudens de echtelieden elkaar informeren over wat hen in de loop van de dag bezighield. Vaak volgt er dan een klein verhaal, een zorgje, een grappige gebeurtenis, een bekommernis of de mededeling dat er niets bijzonders gebeurd is, business asusual.
Gisteren vertelde ik Gade dat ik in de middag een stukje was gaan fietsen. Ze viel bijna van haar stoel van verbazing. Ruim 30º Celsius en dan gaan fietsen?! Ja, had ik even zin in, even wat bewegen. Misschien wilde ik mezelf ook wel bewijzen dat ondanks mijn fysieke krakkemikkigheid ik een fietstochtje in de hitte nog best aan kon. Gade vond dat maar onzin en zou het, als ze er weet van had gehad, ook met de meeste klem ontraden, zo niet verboden hebben.
Nu was het inderdaad ontzettend warm, om niet te zeggen heet, bloedheet. Toen ik vanuit het nog koele huis mijn fiets buiten zette en van de schaduw in het felle zonlicht stapte, vroeg ik me bij mijzelf af of het wel verstandig was, zo’n rondje fietsen. Maar kom, niet geaarzeld, een beetje beweging zou me goed doen. Op weg, mijn traditionele ommetje. Zelfs het stevige windje bracht geen verkoeling en het maakt ook geen verschil of je nu door een beschaduwt laantje reed of dat de zon zonder mededogen  rechtstreeks op mijn hoofd knetterde. Ik had geen petje op gezet. Halverwege even gekeken of mijn goede oude neef thuis was. Dat was hij. In zijn boerderijtje was het heerlijk koel. Nee, voor mij hoefde hij geen koffie te zetten, een glas water gewoon uit de kraan was mij genoeg. In een half uurtje even de familie doorgenomen of wat daar nog van rest. Warm familiegevoel. Als ik wegfiets krijg ik nog de goede raad voorzichtig te zijn met zoveel medicijnen in die hitte.
Thuisgekomen merk ik hoe moe ik ben. Houd mijn ogen niet open. Verdiend middagdutje. Voel de warmte ook niet meer.