Reset

En dan, in een vloek en en zucht lijkt het, is alles weer anders. Of eigenlijk is alles weer het zelfde als een dag of acht geleden De laatste wandelaars zijn weer vertrokken, de podia afgebroken en de straten geveegd. Zelfs het weer is anders. De zon heeft plaats gemaakt voor regenbuien. Het is of de stad een douche neemt na een veel te drukke week. De lucht van bier en hamburgers wordt weg gespoeld. De stad wordt weer aan de Nijmegenaren terug gegeven.
Gisteravond heb ik afscheid genomen van de mensen waar ik meer dan een week meewerkte. Maar ach, wat heet werken. Ik ben plezierig bezig geweest. Geen stress, weinig druk. Gedaan wat ik graag doe. Schrijven. Grapjes gemaakt: “De Vierdaagse gaat over lopen en ik loop er de kantjes af.” Toen ik hem uitsprak was hij beduidend leuker dan nu ik hem teruglees.
Ik zag de intocht van de Vierdaagse op tv. En kon switchen tussen Omroep Gelderland en de lokale tv-zender N1. Op die laatste kwam ik mijzelf tegen. Een 10-minuten interview over mijn werk als lid van de Dienst Communicatie. Nee, ik vind het niet gek mijzelf terug te zien. Een vaak gehoorde reactie van mensen die zich in een filmpje terugzien. Al wordt dat natuurlijk steeds minder, nu iedereen zijn eigen camera voortdurend onder handbereik heeft. Facebook staat bol van de  wandelverslagen opgenomen door vrienden en bekenden. We zijn er aan gewend geraakt je zelf bewegend en sprekend terug te zien. Nauwelijks meer verrassend.
Vanochtend hebben we onze gasten uitgezwaaid. Zij zijn op weg naar huis, naar Hamburg na een week Vierdaagsebeleving. Hadden ze jaren niet meer meegemaakt en wilden weer eens voelen hoe het was. Vooral de feesten. Ze konden er nu weer een aantal jaren tegen. Ook voor hen is het de komende week business as usual. Ook zij hebben weer op de resetknop gedrukt zoals de tienduizenden lopers, de miljoenen bezoekers van de feesten. Nijmegen wordt weer van de Nijmegenaren en van dat, in vergelijking met vorige week, handjevol toeristen.