Lopen

Lopen is aan mij niet meer zo besteed. Als je mij ziet gaan beweeg ik mij voort als iemand die zonder veel overtuiging bezig is met de vijfde dag van de Vierdaagse. En het is niet alleen de leeftijd die daarvan de oorzaak is. Er zijn leeftijdsgenoten die met enige training en dan met gemak de marathon van New York of dichterbij huis die van Rotterdam uitlopen. Nee, mijn wat wankele gang is niet alleen een leeftijdseigen iets, maar heb ik te wijten aan de Vierdaags. Een paar jaar geleden ben ik net zo als ook dit jaar weer een druk baasje bij dit feestelijke gebeuren. Maar het is dan tijdens het uitoefenen van mijn Vierdaagsefunctie dat ik over een drempeltje struikel en knap, de achillespees in mijn rechterbeen breekt in tweeën. Een kleine drie maanden tamelijk immobiel, genoeg om mijn spieren te reduceren tot doorgekookte spaghetti. Ik bediende mij achtereen volgens van een rolstoel, een looprek en nu nog af en toe een stok of steunende arm van deze of gene om mij van A naar B te begeven. En revalideer eigenlijk nog steeds via fysiotherapie en fitness.
Ik ben waarschijnlijk de enige die uitgevallen is tijdens de Vierdaagse zonder er aan mee te doen. Maar nu ben ik weer min of meer op de been. Veel lopen zal ik ook deze Vierdaagse niet meer doen. Ik zal geen afstanden afleggen, maar mij de komende dagen op andere wijze er in onder dompelen en er van genieten.
N.B. Bovenstaande tekst zal ook verschijnen als column in de  Blarenbode, het interne communicatie dagelijkse periodiekje voor de vrijwilligers van de Vierdaagse. Die combinatie zal de komende week niet ongebruikelijk zijn.