Gedachtenis

Ruim een jaar geleden is een vriendin overleden. Ik kwam er te weinig. Soms maar een keer per jaar op haar verjaardag. Een verjaardag die een reüniekarakter had. Ik zag wat oud-collega’s terug en verder de vaste verjaardagsgasten, haar broer, vrienden, nichtjes. Het bezoek verliep bijna volgens een jaarlijks identiek ritueel, koffie met gebak, iets sterkers of fris en veel verhalen, waarvan sommige elk jaar weer verteld werden en met veel animo aanhoord werden. En toen ging de vriendin dood. Alle verjaardagsgasten waren ook op haar uitvaart en de meesten wisten dat zij elkaar nu nooit meer of  misschien slechts bij toeval weer zouden zien. Er was geen verjaardag meer te vieren. Dat jaarlijkse ontmoetingspunt waar de gasten in de loop der jaren zo van waren gaan houden. Soms denk ik er wel eens aan op haar verjaardag die gasten weer bij elkaar te roepen, om weer even samen die genoeglijkheid van die verjaardagen te beleven en als een soort eerbetoon aan de overledene.
Een paar jaar geleden overleed een heel goede vriend van Gade en van mij. We waren net terug van vakantie. Maar sinds zijn overlijden nodigt zijn weduwe ons en nog een stel goede vrienden en naaste familie uit om samen met haar en hun kinderen op de sterfdag van de goede vriend bij elkaar te komen. Gisteren was die dag. We verzamelen ons bij zijn graf, leggen bloemen en zijn even stil. Wandelen met elkaar over het fraaie kerkhof en gaan dan op weg naar een restaurant voor een lunch. Er is geen groot vertoon van droefheid meer, maar het is goed elkaars troostrijke nabijheid te weten op zijn sterfdag. Geen larmoyante verhalen, niets daarvan. Het lijkt steeds meer op het genoeglijk vieren van een verjaardag.
Ik zou het mooi vinden dat mocht het ooit zo ver zijn mijn vrienden en vriendinnen elkaar zouden treffen op de verjaardag van mijn sterfdag. Heel even mijn naam zouden noemen, maar dan, net als op mijn gewone verjaardagen kaas en leverworst zouden eten en misschien ook nog iets warms en het gezellig met elkaar zouden hebben. Ik geloof er niet in dat ik dan van een wolkje zou toekijken, maar ik vind het idee nu al een troostrijke gedachte.