Beek

Meer nog dan thuis is vakantie de gelegenheid om te lezen, veel te lezen. Natuurlijk, thuis ben ik altijd bezig in en met een boek. Soms zelfs twee of drie tegelijk, een uiterst verwarrende bezigheid, waardoor in mijn geest de ene romanfiguur soms op bezoek gaat bij iemand uit een ander boek. Samen vormen ze zo een nieuw verhaal. Hier las ik Ventoux en kort daarop het boekenweekgeschenk van dit jaar van Dimitri Verhulst en ook daar kwam die berg prominent in voor. En even zag ik de vriendengroep die na zo veel jaren weer die kale berg beklimt, langsfietsen bij Pierre en zijn kompaan, ‘een zwijgzame, vegetatieve imbeciel’, die zijn levensverhaal aanhoort. Voor kort vloeien de twee verhalen in elkaar. Ventoux en De zomer hou je ook niet tegen.
Geweldige titel trouwens ook al. De zomer hou je ook niet tegen. De depressie die nu boven ons appartement huishoudt, lijkt dat even te proberen, maar we weten gelukkig dat het niet zal lukken. De zomer is onontkoombaar, ondanks de overvloedige regen nu. Maar dat is ook een mooie gelegenheid om ons weer zonder voorbehoud een paar uur in onze boeken te storten. Gade is bezig in  De Vliegeraar en ik in Oorlog en terpentijn. Dat is ook de luxe van vakantie. Lekker lang lezen, je verliezen in een boek, een andere wereld binnentreden, een andere wereld in tijd of in plaats. Je omgeving even vergeten en dwalen in het landschap waar de schrijver je heen wijst en waar je dan zelf jouw beelden bij maakt. Boeken zijn een toverwereld. Maar veel mooier zegt Dimitri Verhulst het of laat het zijn hoofdpersoon Pierre zeggen, -want dat is altijd de vraag in een roman, wie is aan het woord, de schrijver of de hoofdpersoon?-:”… boeken, de beek waaruit wij dromers drinken.”
Genoeg geschreven. Het boek wacht. De beek stroomt, ik ga mij laven. Terug in de tijd. 14-18. Aan de hand van Stefan Hertmans of is het zijn grootvader Urbain?