Middagblog

Op Gades uitdrukkelijk verzoek werd het schrijven van het dagelijkse blog uitgesteld. “Het is nu zeker aan zee nog mooi weer en zonnig, dus laat het blog maar even zitten, dat kan vanmiddag nog wel.” En op het tijdstip dat ik gewoontegetrouw begin met het schrijven van het stukje, stapten we nu in de auto, op weg naar de kust, 30 kilometer naar het oosten. Het doel was het havenplaatsje Porte San Giorgio. Daar zou het markt zijn. En die was er, vele straten lang. Maar Gade noch ik hadden nieuwe schoenen nodig, laat staan T-shirts met scabreuze opschriften en we hadden ook genoeg aan het horloge dat we droegen en ringen waren aan mij niet besteed, zoals oorbellen niet aan Gade. En ook al was misschien de Italiaanse euro ook een daalder waard, we kochten niets. Wat doe je dan in een havenstadje, je zoekt de zee op. Die was maar een kant op, en ook al waren alle parallel aan de zee lopende straatjes eenrichtingsstraatjes, daar was ie dan, de Adriatico. Op het strand stonden strak in het gelid de standaarden te wachten waar straks, als de toeristen er zijn, alle parasols in gestoken kunnen worden. Maar nu was er nog niets te beleven, geen strandtent was aan deze kant van  het stadje open en de enkele waarbij de deur wel openstond, was omdat schoonmakers de kille wintermaanden aan het wegpoetsen waren.  Meer naar het zuiden, dichterbij het haventje zelf, leek er meer leven. Daar werd door een enkeling al gezonnebaad op een verder leeg strand, maar de strandrestaurants waren al redelijk bezet. Het is goed eten met het ruisen van de zee op de achtergrond. Misschien had de vis op mijn bord ook wel weer terug verlangd naar het water, als die niet zo voortreffelijk gebakken was, samen met de garnalen en de inktvis.
Als we terugrijden naar ons vakantieadres begint het zacht te spetteren. Het mooiste weer lijkt voorbij. De zon en een klein buitje strijden om voorrang. Mijn boek is nog lang niet uit en in musea en kerken regent het niet.|