Hemelvaart

Ik heb geen flauw idee of er nu wel of geen hemel bestaat. Ik weet het gewoonweg niet en geloven doe ik het maar bij vlagen. Het is soms wel makkelijk om te geloven dat er wel zoiets bestaat, maar als ik dat doe kan ik mij er geen ander voorstelling van maken dan een heel kinderlijke. Een soort luilekkerland met op de achtergrond je lievelingsmuziek, niet te hard, niet te zacht en heel veel mooie boeken, waarvan je alleen je de titel maar hoeft te herinneren om ze dan gelijk weer helemaal gelezen te hebben. En aardige mensen, heel veel alleen maar aardige mensen. En misschien is er dan ook wel mijn net gestorven kat Thomas. Niet eens misschien, hij is daar dan zeker, want mocht er een hemel bestaan dan horen door dieren ook in thuis. Blijft het natuurlijk maar de vraag of god daar ook is, of hij daar troont. Zou me toch wat zijn, blijkt er wel een hemel te zijn, maar geen god, geen vader, geen zoon, geen heilige geest. Niks van dat alles, een goddeloze hemel. Zingen we alleluja alleen maar voor elkaar. Misschien wel zo zinvol.
Hemel ja of nee? Jaren geleden stierf een ander kat van mij. Bobbie, aangereden door een brommer. De kinderen waren nog heel klein en Dochterlief stelde de essentiële vraag of de dode kat nu wel in de hemel was. “Uiteraard,”zeiden wij haar goede katholieke opvoeding gestand doende, “En hij krijgt dan alles nieuw, waar hij maar om vraagt.” “Ook zijn miauw?” vraagt de dochter. “Ook zijn miauw!”verzeker ik haar. “Maar hoe kan hij daar om vragen als hij geen miauw meer heeft?” Ik red mij eruit door te zeggen dat hij zijn nieuwe miauw ook kan aanwijzen, net al zijn nieuwe staart, nieuwe ogen en nieuwe tegen de eeuwigheid bestand zijnde snorharen.
Vandaag is het Hemelvaart. Mijn kat legde dat traject een paar dagen geleden af. Misschien moet ik dat kinderlijke geloof wel koesteren en is voor hem alles nu nieuw. Is het gewoon meezingen van “Stil maar, wacht maar, alles wordt nieuw.” Maar evengoed kans dat het niet zo is, dat er niets zo is.