Causerie

Men neme een zaaltje, men neme een inleider en men neme een organiserend comité. Mixen dat en men krijgt een plezierige avond van enig niveau. Het zaaltje is de fraaie sacristie van de kerk van Molenhoek, in het noordelijkste puntje van Limburg. De inleider is de voormalige Nijmeegse stadsdichter Victor Vroomkoning en het organiserend comité is het bestuur van de Stichting Culturele Activiteiten Molenhoek. De voorzitter had een hard hoofd in de opkomst die avond. Het was de eerste keer in het vierjarig bestaan van de stichting dat zij een literaire avond op het programma heeft staan. Vanwege de goede banden die ik met de voorzitter heb, had ik hem op Vroomkoning gewezen, nadat de voorzitter mij gevraagd had voor zo’n avond. Maar daarvoor is mijn productie, in tegenstelling tot mij zelf, toch te bescheiden. Één gepubliceerd bundeltje, praat daar maar eens een avond over vol. Zoiets lukt Vroomkoning, met zijn omvangrijke oeuvre met gemak. De avond heeft iets genoeglijks ouderwets. Het gezelschap, er zijn zo’n 6o mensen, oogt chique casual. We zijn tenslotte niet voor niets in Molenhoek, een chique dorp, volledig gericht op Nijmegen. Er blijken ook wat mensen  van buiten het dorp te zijn. Vroomkoning trekt zijn eigen publiek. Zoals het hoort op dit soort avonden zijn er in het begin van de causerie haperingen aan de geluidsapparatuur. Te hard, te zacht, te veel brom, gepiep. Maar het komt allemaal goed. De headset is eigenlijk een anachronisme in dit decor. Gelukkig werkt Vroomkoning  niet met een beamer en powerpoint, maar heeft een aantal van zijn gedichten op een sheet staan en gebruikt een heuse overheadprojector. In mijn studietijd een noviteit, maar nu een passend decorstuk in deze bijzondere setting. De hele avond wordt ik omringd met spreuken en mobiles die mij duidelijk maken dat niet alleen God, maar ook Jezus echt van mij houdt, als ik maar veel bid bij het opstaan, naar bed gaan en zomaar tussendoor. In de sacristie komt klaarblijkelijk ook de voorbereidingsgroep voor de Eerste H. Communie bij elkaar die de kinderen dit wil laten geloven.
Een van de gedichten eindigt met een krachtig: “Godverdomme” en verleent zo een bijzondere betekenis aan het gezegde vloeken in de kerk.