Wondroos

Hoe graag had ik hier vandaag niet geschreven over de piek-ervaring die ik gisteren beleefde. De niet te overtreffen combinatie van een schoolreisje en een wondermooi bezoek aan het Rijksmuseum, of moet je ook hier Rijks museum schrijven. Of is Rijks museum met spatie alleen maar het logo van wat toch gewoon het Rijksmuseum is? Ik vergat het te vragen aan de conservator 17e eeuw van het museum die als gastheer optrad voor een fiks Nijmeegs gezelschap. Een aantal jaren becommentarieerde ik samen met hem de intocht tijdens de Gebroeders van Limburgfestiviteiten. Dat schept een band en dat we dan ook nog dezelfde achternaam dragen versterkt dat nog eens. Als we het museum binnenkomen begroet hij mij  vriendelijk met: “Dag oom.” Een mystificatie die we in stand houden en even vaak ook weer doorprikken.
De feestelijke dag is een paar uur eerder begonnen. Precies op tijd vertrekt de touringcar met een uitgelezen groep Nijmegenaren. Op wat slinkse wijze heb ik mij in dit gezelschap kunnen praten door bemiddeling van de reisleider. Het feit dat ik de conservator kende en hij mij heeft zeker ook geholpen. Ik beschouw mij nu ook maar als zijn persoonlijke invité, zoals er meer mensen op die titel deel van het gezelschap uitmaken.
Tegen sluitingstijd betreden wij het Rijksmuseum. We hebben met ons tachtigen het museum voor ons zelf. Daar waar zich tijdens de reguliere openingstijden 11.000 bezoekers per dag verdringen voor de majestueuze late Rembrandts krijgen wij de gelegenheid om in alle rust door de zalen te dwalen. Uitgebreid de eregalerij te bekijken en dan Rembrandt. Het meest spreekt mij een kleine tekening aan. Van de terechtgestelde Elsje Christiaens. Een tekening van een dood meisje dat voor mij zo ging leven in het boek van Margriet de Moor ‘De schilder en het meisje’.
Het museum bezoeken is wel uren lang trap op trap af en drentelen door grote zalen. Ik voel het in mijn voeten en benen, maar het is een prijs die ik graag voor dit unieke bezoek betaal.
Daar had ik vandaag over willen schrijven, over dat museumbezoek. Maar toen bleek vanochtend bij de dokter dat ik wondroos heb en inmiddels aan de antibiotica zit. De inhoud voor het blog van vandaag diende zich al aan. Maar ik zit al tegen de vierhonderd woorden. Tijd om weer op te houden. Dus niks meer over mijn wondroos en de hoop of de streptokokken het zullen verliezen van de antibiotica. Misschien morgen. Maar wie weet wat er in de tussentijd allemaal nog gebeurt.