Stil

Het laatste trompetsignaal is verklonken. Een zware klok beiert de eerste slag van acht uur. Dan is het stil. Het immense plein houdt zijn adem in. Nederland herdenkt. Op dit moment voelen Nederlanders zich nog meer Nederlander dan op Koningsdag.
Ik keek op tv naar de herdenking. Hoorde hoe bij de officiële viering kerk en koor tegen elkaar inzongen. De een helft zong het eerste couplet, de rest hield het bij het zesde vers van het Wilhelmus. Het was een foutje, zei de commentator later. Voor mij was het een teken van verbondenheid in verscheidenheid. Misschien een mooie traditie geboren. Kies zelf welk couplet je wilt zingen. Het gezang voor de koning of voor god.
Vanochtend hoorde ik dat op  enkele plaatsen de stilte werd verstoord door geschreeuw en geroep. Voor sommige mensen is het moeilijk even stil te zijn. Kunnen de stilte niet verdragen, omdat ze dan even naar zich zelf moeten luisteren en weten dat ze eigenlijk niets te zeggen hebben. Niets anders dan wat domme kreten. Misschien zijn het  jonge mensen die om respect roepen, maar niet door hebben dat zoiets niet van een kant kan komen. Op drie plaatsen in Nederland werden de twee minuten stilte verstoord. Hoorden we daar al wat ons ooit te wachten staat? Dat de schreeuwers gaan winnen.
Stilte is een kostbaar iets. De stilte van duizenden kan door een enkeling gebroken worden. Stilte is heel broos, zo broos dat we er soms bang voor lijken te zijn en we omringen ons met geluid om de stilte maar niet te hoeven horen.
Stilte werkt als een spiegel. In stilte, al is het maar twee minuten, hoor je je zelf terug. En als je dat niet wilt horen ga je aan het schreeuwen. Roep je wat je denkt dat stoer klinkt. Kijk eens hoe ik dapper door de stilte heen durf te roepen. Kijk eens hoe bang ik ben even naar mijzelf te luisteren, al is het maar twee minuten. Hoe bang ik ben in die stilte te horen dat ik eigenlijk niemand ben en dat ik daarom schreeuw om niet te hoeven ontdekken dat ik niemand ben.