Ridder

Gisteren kondigde ik het al aan, dat ik vandaag zou ingaan op mijn voor sommige bijna pathologische interesse voor uniformen en onderscheidingen. En zo kon u ook al weten dat ik er niet zo veel aan kan doen, omdat het ook uit mijn horoscoop blijkt. Daar heb ik dan weer veel minder mee, maar Gade zegt dat het daar aan ligt en die heeft daar weer een beetje mee. Iedereen zijn eigen aberratie.
Lang geleden vervulde ik mijn militaire dienstplicht. Van een carrière was nauwelijks sprake, niks geen onderofficier, laat staan officier. Een S2 stond dat in de weg. Maar ik diende wel bij een roemrucht korps, het Korps Rijdende Artillerie. Ja zeker, de Gele Rijders. Misschien is daar mijn fascinatie voor uniformen wel ontstaan, het imposante gala-tenue maakte indruk. Maar ook mijn eerste onderscheiding; de chauffeursspeld.
Maar misschien was het ook nog wel eerder. Als eertijds katholiek jongen, die nooit de aanvechting voelde om tot dat ambt toe te treden, vond ik de liturgische gewaden (alleen de naam alleen al)  en de rituelen van een onvergelijkbare pracht. Als ik er ooit weer behoefte aan zou krijgen om een geloof van rituelen te voorzien, dan gooide de R.K. Kerk hoge ogen.
Gekoppeld aan mijn voorliefde voor mooie uniformen zijn er dan ook nog de onderscheidingen. Daar kan ik niet genoeg van krijgen. Komt natuurlijk ook doordat ik zelf ooit ridder werd en de medaille van waardering die ik uit Pskov kreeg, maar ik ben gek op medailles. Ergens in een verborgen hoekje liggen nog de vele  waarderingstekens die ik meer dan een halve eeuw geleden kreeg als ik een wandelmarsje weer met succes volbracht had. Later kwamen daar medailles uit Japan en Taiwan bij. Eigenlijk ben ik niet meer dan een ekster die blinkende dingetjes verzameld. Gisteren was het voor mij weer een hoogtijdag. Ik heb uitgespeld wie er een lintje opgespeld kreeg. Ik was bij de uitreiking van een onderscheiding en beleefde de blijde verrassing bij de gelauwerde en zag dat het om meer dan de versierselen alleen ging. Hoe mooi de medailles ook zijn.