Ik kijk in mijn ochtendkrant altijd ook even naar de overlijdensberichten. De kans dat ik iemand ken, is minimaal. Dat is ook niet de reden dat ik kijk. Nee, ik constateer meestal met genoegen dat ik nog heel wat jaartjes te gaan heb. De leeftijd van de overledenen lijkt doorgaans hoger dan het landelijke gemiddelde. Voor vrouwen staat die op dit moment op 82,8 en voor mannen op 79,1. Mag je daar nu uit afleiden dat Trouw-lezers tot de meer vitale klasse van de Nederlanders horen? Dat zou voor mij als abonnee mooi zijn en geeft nog hoop voor de toekomst. Van de andere kant ben ik blij dat ik gemiddeld nog maar iets minder dan 10 jaar te gaan heb. Ik heb niet zo veel vertrouwen in de toekomst van de wereld. Nee, ik ben geen sombermans, maar ik vindt het toch tamelijk troostrijk dat ik geen 20 of 30 meer ben. Stel dat ik wel 30 zou zijn, dan zou ik gemiddeld nog mee moeten tot 2062. Wat er in die tijd allemaal niet kan gaan gebeuren? Een wereldoorlog of twee, een watersnood, nog meer onbetaalbare zorg en een nog groter beroep op mantelzorgers en andere min of meer vrijwillige hulpverleners. Nee, daar zit ik niet op te wachten. Ik zal mij verheugen in de dagen, maanden of jaren die mij nog gegeven zijn, maar dat hoeven er geen decennia meer te zijn.
Vandaag lees ik in de krant een verrassende overlijdenstekst waarin melding wordt gemaakt van het verscheiden van een 87-jarige die, citaat: “geheel onverwacht” overleden is. Kom nou toch gauw. Natuurlijk kun je als 87-jarige onverwacht overlijden. Nooit iets gemankeerd, nog helemaal bij de pinken en zo helder als wat. En dan toch zo maar, boem, voorbij. Onverwacht. Maar op die leeftijd geheel onverwacht? Dan heb je jezelf een rad voor ogen gedraaid. Dan geloof je in de eeuwigheid die hier op aarde gerealiseerd kan worden. Iets waar bij ik zelfs in het hiernamaals dikke vraagtekens bij durf te zetten. Als je een bepaalde leeftijd hebt bereikt dan overlijd je mogelijk onverwacht, maar niet geheel onverwacht. Op een gegeven moment word je iemand van alledag.
Bovendien sterft er niemand onverwacht. Doodgaan doen we allemaal.
Archieven
- oktober 2021
- juli 2021
- mei 2021
- april 2021
- maart 2021
- februari 2021
- januari 2021
- december 2020
- november 2020
- oktober 2020
- september 2020
- augustus 2020
- juli 2020
- juni 2020
- mei 2020
- april 2020
- maart 2020
- februari 2020
- januari 2020
- december 2019
- november 2019
- oktober 2019
- september 2019
- augustus 2019
- juli 2019
- juni 2019
- mei 2019
- april 2019
- maart 2019
- februari 2019
- januari 2019
- december 2018
- november 2018
- oktober 2018
- september 2018
- augustus 2018
- juli 2018
- juni 2018
- mei 2018
- april 2018
- maart 2018
- februari 2018
- januari 2018
- december 2017
- november 2017
- oktober 2017
- september 2017
- augustus 2017
- juli 2017
- juni 2017
- mei 2017
- april 2017
- maart 2017
- februari 2017
- januari 2017
- december 2016
- november 2016
- oktober 2016
- september 2016
- augustus 2016
- juli 2016
- juni 2016
- mei 2016
- april 2016
- maart 2016
- februari 2016
- januari 2016
- december 2015
- november 2015
- oktober 2015
- september 2015
- augustus 2015
- juli 2015
- juni 2015
- mei 2015
- april 2015
- maart 2015
- februari 2015
- januari 2015
- december 2014
- november 2014
- oktober 2014
- september 2014
- augustus 2014
- juli 2014
- juni 2014
- mei 2014
- april 2014
- maart 2014
- februari 2014
- januari 2014
- december 2013
- november 2013
- oktober 2013
- september 2013
- augustus 2013
- juli 2013
- juni 2013
- mei 2013
- april 2013
- maart 2013
- februari 2013
- januari 2013
- december 2012
- november 2012
- oktober 2012
- september 2012
- augustus 2012
- juli 2012
- juni 2012
- mei 2012
- april 2012
- maart 2012
- februari 2012
- januari 2012
- december 2011
- november 2011
- oktober 2011
- september 2011
- augustus 2011
- juli 2011
- juni 2011
- mei 2011
- april 2011
- maart 2011
- februari 2011
- januari 2011
- december 2010
- november 2010
- oktober 2010
- september 2010
- augustus 2010
Links