Erbarmen

Ik ben een tamelijk mild mens. Althans dat vind ik van mezelf. Ik ben geneigd om het goede in de mens te zien, niet in het minst in mezelf. Ik heb erbarmen, mededogen. Maar ik weet ook dat dat erbarmen soms maar een flinterdun beleefdheidslaagje is dat ik angstvallig in stand hou om dat beeld van een mild iemand niet al te veel geweld aan te doen. En uitgerekend bij de film ‘Erbarme dich’ laat mij dat gevoel in de steek.
Het is een regenachtige zondagmiddag. Regenachtig? Het giet, het komt met bakken uit de hemel. Gade vindt het weer voor de film. Dat wilde ze de dag tevoren al, maar toen kwam het er niet van. Nu wel wel. Ze heeft kaartjes besteld voor ‘Erbarme dich’.  Het is zo’n druilmiddag waar iedereen naar de film lijkt te gaan. Een handvol bekenden gaat ook naar de bioscoop. Ik ga uit pure genegenheid mee. Iets in mij verzet mij tegen deze film. Vraag me niet waarom. Gevoelens laten zich niet altijd bevragen.
‘Erbarme dich’ is een documentaire over wat mensen beleven aan de Mattheüs Passie. Op volstrekt onsamenhangende wijze vertellen verschillende mensen wat zij aan de Passie beleven. Het wordt gelardeerd met fraai gezongen passages in een quasi modieus decor waar de symboliek van af moet druipen. Een kerk in verval. Ik beleef die beelden als pure buitenkant, als pose, zoals ook het optreden van de dirigent in de film die zich laat interviewen als een vadsige Oblomov en koketteert met zijn aandoeningen als hij zijn behandelend arts laat verklaren dat hij eigenlijk niet zou mogen dirigeren. Nog meer buitenkant. Net zoals de glycerine traan op de wang van  de countertenor die de titelaria zingt. Van tijd tot tijd komt er in vlammend rode letters een tekst in beeld. Geen van die teksten is mij bijgebleven.
Gelukkig is er nog de muziek van Bach. Die kan een stootje hebben. En die zal me bijblijven. De film wil ik zo gauw mogelijk vergeten, zoveel buitenkant, te weinig inhoud.