Praatje

Ik ben gevraagd om op een bijeenkomst over een paar maanden van de voetbalclub waar ik steunend lid van ben een praatje te houden. Het onderwerp is vrij, maar het zou aardig zijn als ik wat zou vertellen over mijn langjarige ervaring met die club. Mijn actieve periode, nee, niet als voetballer, ben je gek, maar als commissielid ligt al weer een paar decennia achter mij. Maar er is genoeg stof voor een causerie van een kwartier, twintig minuten. Ik kom nu nog maar zelden bij de club, maar afgelopen zondag besloot ik de banden maar weer eens aan te halen. De tijden dat we drie rijen dik rond het veld stonden is al weer lang geleden. Dat was in de tijd dat de club in de hoofdklasse speelde. Inmiddels is dat de derde klasse geworden. In een paar plukjes staan de toeschouwers nu langs het veld. Enkele tientallen, maar nog veel bekende gezichten van destijds. Ik word enthousiast begroet: “Zo, Jan, hè je de weg wir ‘ns kunne fiende?” In mijn club kom je met Nimweegs nog een heel eind uit de voeten. Ik bekijk de wedstrijd samen met iemand waar ik vroeger vlak in de buurt woonde. Ons commentaar is de sjeu van het samen kijken. Na 20 minuten is de pret voorbij, lijkt het. De scheidsrechter heeft een hamstringblessure. Het duurt bijna een uur voor er een vervanger is gevonden. Het clubhuis draait extra omzet. Er komt iemand op mij af, ik ken hem van gezicht, meer niet. De man begint een omstandig verhaal over het genealogisch onderzoek dat hij aan het doen is en dat hij daar over schrijft, ja zelfs een boek van plan is. “Jij schrijft toch ook nog geregeld?” Ik kan het niet ontkennen en dan krijg ik tot vier cijfers achter de komma het verhaal van zijn geschiedkundige zoektocht te horen, van ooms en oudooms, van concentratiekampen en onderduikadressen. Het is zo’n verhaal waar bij je niet onverschillig weg hoort te  kijken. Ik knik waarschijnlijk op de juiste momenten instemmend, want de details worden steeds preciezer, maar van het vertelde blijft niets hangen. Na drie kwartier kan ik hem onderbreken: “Ik geloof dat de wedstrijd weer begint, er is een nieuwe scheidsrechter.”  Ik zie dat het hem spijt dat hij niet verder kan vertellen. Ik ga ver weg van de man langs de lijn staan. Wij winnen met 1-0.