Brand

Ik had twee zussen. Twee veel oudere zussen, ik was een nakomertje. De ene zus was 13 jaar ouder, de ander 18 jaar ouder. Die twee zussen waren door het leven getekend, lieten zich ook graag door het leven tekenen. Hadden ook het nodige meegemaakt. Allebei tamelijk jong en heel jong weduwe geworden. Dat gaat je niet in de koude kleren zitten. Weduwe worden sowieso al niet, maar op jonge leeftijd al helemaal niet. In de jaren na het overlijden van hun mannen leiden ze een bij tijden tumultueus leven, waarin de liefde soms hun deel was en hen soms ook weer genadeloos in de steek liet. Een zus verhuisde voor de liefde naar het hoge noorden, om daar opnieuw weer weduwe te worden. De ander zus werd twee keer door een geliefde in de steek gelaten. Je kunt het soms slecht treffen.
De zussen werden oud en kwamen vlak bij elkaar in de buurt te wonen. In een seniorenflat, op dezelfde beschutte galerij, een paar huizen van elkaar. En daar woonden ze in de wetenschap dat ze niet met elkaar, maar ook niet zonder elkaar konden. Dat leek bijna genetisch bepaald. Hun moeder (en dus ook de mijne) was zo goed als haar hele leven gebrouilleerd met haar zus. Mijn beide zussen heb ik onafhankelijk van elkaar horen zeggen dat hun relatie wel erg op die van moeder en tante Marie leek. Ze hadden het dus heel goed door, maar leken er niets aan te kunnen doen. Een lichte vorm van rivaliteit beheerste hun bestaan.
Als ik bij de een op bezoek ging, en bezoekjes waren altijd genoeglijk, dan was het haast onbestaanbaar dat ik niet ook bij de ander, vijf deuren verder verder op de galerij, even naar binnen wipte. Ik moest mijn aandacht gelijkelijk verdelen, anders kon de vlam wel eens in de pan slaan en moest er weer een klein brandje geblust worden.
Mijn zussen zijn inmiddels al bijna 6 en 10 jaar dood. In de seniorenflat waar zij ooit woonden was vannacht brand. Daarom moest ik weer eens uitgebreid aan hen denken. Met excuses voor de goedkope beeldspraak in de vorige alinea.