Gade en ik hebben dit jaar weer een abonnement op de kamermuziekserie van de Nijmeegse stichting voor kamermuziek. Die stichting viert dit seizoen haar 65-jarig bestaan en pakt uit met een aantal bijzondere concerten. Gisteravond was het jubileumconcert met de wereldvioliste Janine Jansen. Een paar jaar geleden hoorden Gade en ik haar al in het Muziekgebouw aan het IJ. Ja, wij zijn mensen van de wereld, wij komen nog eens ergens. En toen al betoverde zij ons met haar spel en uitstraling.
Het leek donderdagavond even of iedereen op weg was naar het Concertgebouw. Het Keizer Karelplein stond pot dicht. Maar uiteindelijk bereikten we toch de parkeergarage, anders een grote holle en zo goed als lege ruimte, maar nu tot de laatste plaats gevuld. Net als de grote zaal van het Concertgebouw. We zijn nog net op tijd, of eigenlijk niet. Bij binnenkomst schudden we wat bekende handen en knikken naar links en naar rechts. Het amfitheater, waar we normaal zitten, blijkt vol te zijn. We wijken uit naar het eerste balkon. Omdat de kamermuziekstichting zich ook een beetje als een club beschouwt, is er een korte toespraak van de voorzitter en wordt een jubileumboekje overhandigd. Hoog tijd voor de muziek.
Ik schreef ooit al eerder dat ik geen kenner ben, maar wel een liefhebber. Ik kan me moeiteloos laten meevoeren naar daar waar de musicus mij heen voert. Deze avond zijn dat vooral de klanken van Prokofievs eerste vioolsonate. Ik zie hoe Janine Jansen niet alleen een violiste is, maar ook hoe zij zelf de muziek wordt. Hoe er geen grens lijkt te bestaan tussen instrument en bespeelster. Hoe zij het ene moment de viool geselt om die haar wil op te leggen. Schrijnende passages. Ruw, meedogenloos. Maar dan weer koestert zij het instrument als een milde liefdevolle minnares, die de viool zoet gevooisd het verhaal laat vertellen dat Porkofiev schreef. Janine Jansen bespeelt de viool met heel haar lijf, met heel haar ziel .
Ik weet niet of er een hemel bestaat. Maar als later, veel later Janine Jansen daar maandelijks een concert zou geven, dan wil ik er best naar toe.
Archieven
- oktober 2021
- juli 2021
- mei 2021
- april 2021
- maart 2021
- februari 2021
- januari 2021
- december 2020
- november 2020
- oktober 2020
- september 2020
- augustus 2020
- juli 2020
- juni 2020
- mei 2020
- april 2020
- maart 2020
- februari 2020
- januari 2020
- december 2019
- november 2019
- oktober 2019
- september 2019
- augustus 2019
- juli 2019
- juni 2019
- mei 2019
- april 2019
- maart 2019
- februari 2019
- januari 2019
- december 2018
- november 2018
- oktober 2018
- september 2018
- augustus 2018
- juli 2018
- juni 2018
- mei 2018
- april 2018
- maart 2018
- februari 2018
- januari 2018
- december 2017
- november 2017
- oktober 2017
- september 2017
- augustus 2017
- juli 2017
- juni 2017
- mei 2017
- april 2017
- maart 2017
- februari 2017
- januari 2017
- december 2016
- november 2016
- oktober 2016
- september 2016
- augustus 2016
- juli 2016
- juni 2016
- mei 2016
- april 2016
- maart 2016
- februari 2016
- januari 2016
- december 2015
- november 2015
- oktober 2015
- september 2015
- augustus 2015
- juli 2015
- juni 2015
- mei 2015
- april 2015
- maart 2015
- februari 2015
- januari 2015
- december 2014
- november 2014
- oktober 2014
- september 2014
- augustus 2014
- juli 2014
- juni 2014
- mei 2014
- april 2014
- maart 2014
- februari 2014
- januari 2014
- december 2013
- november 2013
- oktober 2013
- september 2013
- augustus 2013
- juli 2013
- juni 2013
- mei 2013
- april 2013
- maart 2013
- februari 2013
- januari 2013
- december 2012
- november 2012
- oktober 2012
- september 2012
- augustus 2012
- juli 2012
- juni 2012
- mei 2012
- april 2012
- maart 2012
- februari 2012
- januari 2012
- december 2011
- november 2011
- oktober 2011
- september 2011
- augustus 2011
- juli 2011
- juni 2011
- mei 2011
- april 2011
- maart 2011
- februari 2011
- januari 2011
- december 2010
- november 2010
- oktober 2010
- september 2010
- augustus 2010
Links