Dit stukje had wel eens niet geschreven kunnen worden. Het had best een zo kunnen zijn dat op de plaats waar ik dit normaliter schrijf slechts verkoolde resten hadden geresteerd en dat een verzengend vuur mijn toch zo comfortabele pand tot de grond toe had vernietigd. Om over de belendende percelen nog maar te zwijgen. Ja, we hadden het middelpunt van een heuse ramp kunnen zijn. Maar gelukkig is het allemaal goed afgelopen. We leven nog en het huis staat nog recht overeind. Nu ik de gelukkige afloop al verraden heb even naar de toedracht.
Ik zit braaf mijn stukje te schrijven. Het stukje van gisteren dus over oud zijn, je jong voelen, maar ondertussen. Gade leest over mijn schouder mee terwijl ik aan het schrijven ben. “Ik heb een verrassing”, zegt ze , op dat moment nog niet wetend dat het bijna een verassing wordt. Ze draait zich om en zegt, nee roept, nee schreeuwt: “Brand!!!!” Uit het keukentje wolkt dikke grijze rook. Het lijkt of de magnetron in brand staat. Door de dikke rook snel ik naar de hoek waar ik de magnetron weet. Zien kan ik hem nauwelijks. In een reflex ruk ik de magnetrondeur open, wetend dat het apparaat dan stopt. De rook wordt dikker en grijzer, maar er zijn geen vlammen. We zetten het keukenraam wijd open. Traag zoekt de rook zich een uitweg, ook in mijn werkkamer hangt nu een lichte mist. Als de damp wat opgetrokken is, zie ik wat Gade al vertelde. Ze had twee mince pies in de magnetron gezet. Zoonlief had die uit Schotland meegebracht. En warm zijn die vruchtengebakjes nog lekkerder dan koud. Dus hup, in de magnetron en op de knop reheat gedrukt. Goed voor drie minuten energie. Kennelijk te veel. De taartjes waren in de fik gevlogen en stonden nu verkoold en verast uit te wasemen.
Vanochtend pakte ik de doos met de resterende pies uit de voorraadlade. Toch eens even de instructies lezen. En daar staat in kleine maar duidelijke letters dat een pie in de magnetron maximaal 10 seconden verwarmd mag worden. Gade was voor 180 seconden gegaan. Resultaat koffie zonder pie en als je goed ruikt na 24 uur nog steeds een vleugje geur van verkoolde mince pies.
Archieven
- oktober 2021
- juli 2021
- mei 2021
- april 2021
- maart 2021
- februari 2021
- januari 2021
- december 2020
- november 2020
- oktober 2020
- september 2020
- augustus 2020
- juli 2020
- juni 2020
- mei 2020
- april 2020
- maart 2020
- februari 2020
- januari 2020
- december 2019
- november 2019
- oktober 2019
- september 2019
- augustus 2019
- juli 2019
- juni 2019
- mei 2019
- april 2019
- maart 2019
- februari 2019
- januari 2019
- december 2018
- november 2018
- oktober 2018
- september 2018
- augustus 2018
- juli 2018
- juni 2018
- mei 2018
- april 2018
- maart 2018
- februari 2018
- januari 2018
- december 2017
- november 2017
- oktober 2017
- september 2017
- augustus 2017
- juli 2017
- juni 2017
- mei 2017
- april 2017
- maart 2017
- februari 2017
- januari 2017
- december 2016
- november 2016
- oktober 2016
- september 2016
- augustus 2016
- juli 2016
- juni 2016
- mei 2016
- april 2016
- maart 2016
- februari 2016
- januari 2016
- december 2015
- november 2015
- oktober 2015
- september 2015
- augustus 2015
- juli 2015
- juni 2015
- mei 2015
- april 2015
- maart 2015
- februari 2015
- januari 2015
- december 2014
- november 2014
- oktober 2014
- september 2014
- augustus 2014
- juli 2014
- juni 2014
- mei 2014
- april 2014
- maart 2014
- februari 2014
- januari 2014
- december 2013
- november 2013
- oktober 2013
- september 2013
- augustus 2013
- juli 2013
- juni 2013
- mei 2013
- april 2013
- maart 2013
- februari 2013
- januari 2013
- december 2012
- november 2012
- oktober 2012
- september 2012
- augustus 2012
- juli 2012
- juni 2012
- mei 2012
- april 2012
- maart 2012
- februari 2012
- januari 2012
- december 2011
- november 2011
- oktober 2011
- september 2011
- augustus 2011
- juli 2011
- juni 2011
- mei 2011
- april 2011
- maart 2011
- februari 2011
- januari 2011
- december 2010
- november 2010
- oktober 2010
- september 2010
- augustus 2010
Links
je liet me schrikken jan.