Oud

Aan de vooravond van haar verjaardag viert ze dat ze morgen 66 wordt. Ze heeft bijna te veel vrienden en vriendinnen uitgenodigd. We passen maar net in haar toch ruime woonkamer. Er worden grappen gemaakt over de verjaardag die een dag te vroeg gevierd wordt. Over het risico dat je loopt het toch niet te halen en dan toch een feest gegeven te hebben. Een gevolg van 66 worden is dat de meeste gasten op het feestje ook zo rond die leeftijd zweven. Generatiegenoten. Ik mag me verheugen in de vriendschap van jonge mensen, maar ook voor mij geldt dat mijn meeste kennissen en vrienden van halverwege de vorige eeuw zijn. Oud, dus. Ik blijk op het feestje de enige te zijn die zich ook oud voelt. Om het hardst roepen de ander gasten dat zij zich nog helemaal niet oud voelen. “Nee, ik voel me helemaal geen 65.” Ik wel, ik voel me met heel mijn lijf elk jaar dat ik oud ben. 69. En ik vind dat een goed gevoel. Het is heerlijk net zo oud te zijn als je bent. Natuurlijk ben ik blij dat mijn geest nog wat jonger aanvoelt, nog speels, fantasievol en sprankelend  kan zijn. Maar mijn lijf laat me elke minuut van de dag voelen dat het met de nodige haperingen al  meer dan 25.000 dagen meegaat. Ik hoef me niet zo nodig jonger te voelen. Ik ben die ik ben en mijn lijf is wat het is.  Het voordeel van oud zijn is dat je ook heel wat hebt om op terug te kijken. Je te herinneren. Her-inneren, opnieuw van je zelf maken. Dat wat ooit was van binnen herbeleven. Ik zag net via Facebook een filmpje van scholieren die de musical Hair opvoeren. En ik ben weer in die tent naast het Olympisch stadion waar ik bijna een halve eeuw geleden die musical zag. Ik ben terug in de tijd. Ik blijf natuurlijk gewoon een oude man van 69, maar ook weer even herbeleef ik mij als 20-jarige. Dat is het voordeel van oud zijn. Dat je je naar believen weer 20, 40, 60 kunt wanen. Wat was terugroepen. De toekomst laat zich niet herinneren.