Vergeten

Via Facebook kom ik te weten dat er iemand overleden is. Iemand die ooit in de literaire wereld een naam had. Zeg maar gerust een Naam. De berichtgever verbaast zich erover dat hij het bericht van overlijden ook weer via Facebook had vernomen. Zijn dagblad had er geen aandacht aan besteed. Die krant had wel uitgebreid stil gestaan bij het overlijden van een gorilla in Burgers’ Zoo, maar vond het blijkbaar niet nodig aandacht te besteden aan het verscheiden van een van zijn oud-medewerkers.
Ik heb de overledene maar zijdelings meegemaakt. Hij stelde ooit een bloemlezing samen met ‘Nijmeegse’ gedichten. Daarin werd ook mijn ‘Soonet feur de stad’ opgenomen. De eerlijkheid gebied mij te zeggen dat het een slordig samengestelde bundel was, waarover in literair Nijmegen nog al gemopperd werd. Na het uitkomen van die bloemlezing heb ik nooit meer iets van de overledene zelf gehoord, anders dan een compliment voor mijn destijds verschenen bundeltje. Wel wordt er nog gewerkt aan het plaatsen van een gedicht van de overledene in de buurt van het Mariekenbeeld op de Grote Markt. Maar daar bleef mijn zeer indirecte contact met de overledene dan ook bij. Soms verdwijnen mensen bijna ongemerkt uit het publieke leven. Een wat teruggetrokken bestaan leidt als vanzelf tot vergetelheid. Kan ons allemaal overkomen. Mij ook.
Ik was gisteren weer even op het stadhuis. Op lunchtijd. Reden om met een vroegere collega even iets kleins te nuttigen in het personeelsrestaurant. Vroeger heette zo’n inrichting nog gewoon kantine, maar die naam volstaat niet meer. Ik ben nu bijna 10 jaar weg bij de gemeente. De kantine zit vol. Mag je ook verwachten met lunchtijd. Ik ken nog maar een paar gezichten. De meesten zijn vreemden voor mij,  zoals ik een vreemde voor hen ben. Ze zijn me niet eens vergeten, hebben me nooit gekend. Dat was ooit anders. Toen kende ik bijna iedereen en iedereen kende mij. Zo zal dat gaan. Bij de meesten van ons, bij mij. Zo ging het bij de overledene. Een geleidelijk proces. Langzaam vergeten worden. Totdat je dood gaat. Dan herinnert men je weer even. Wordt je naam in kleine kring genoemd, gevolgd door een aarzelend “Ach, ja”. Dat is een leven. Gekend worden, een beetje vergeten en tenslotte, ach ja.