Tuimelbeelden

In mijn achtertuin staat een voedertafeltje. Niet zo’n rustiek houten Intratuin-geval op te brede poten. Ons voedertafeltje is helemaal niet bedoeld als voedertafeltje. Het is zo’n halfhoog stevig metalen frame ingelegd met vier Mexicaanse of in ieder geval Midden-Amerikaanse  tegels. ’s Zomers dient het bij de tuinstoelen als tafeltje om de ochtendkoffie of -thee op te zetten. Is het dus eigenlijk ook een soort voedertafeltje, maar dan voor grote mensen. Maar nu de tuinstoelen in het schuurtje staan, is het voedertafeltje het domein van mezen en merels. Ik heb er net wat brood en appel op gelegd en direct is het een drukte van belang. Het is of de vogels elkaar toeseinen: “Brood en appel op het voedertafeltje dat eigenlijk geen voedertafeltje is!” Ik kijk naar het gewirwar van de vogels. Sommige eten aan tafel, andere pikken een stuk op en vliegen er mee weg. Blijkt het ook nog een afhaalvoedertafeltje te zijn.
Ik kijk naar de vogels, maar in mijn hoofd tuimelen nog de beelden van het spoedhuwelijk dat ik eergisteravond in het ziekenhuis sloot. Een indrukwekkend moment dat mij nog lang, heel lang zal heugen. En dat een bijzondere dimensie krijgt als ik dinsdagavond een sms lees, dat mij vertelt dat de afgelopen nacht de bruidegom overleden is. Ik denk dat nooit eerder de toestemming tot zo’n spoedhuwelijk terechter is afgegeven. Het is onvoorstelbaar. Minder dan vijf uur na de voltrekking. De gevoelens die normaal bij een huwelijk horen worden uitgewist en vervangen door de emotie die hoort bij overlijden en dood. Het zijn tuimelbeelden die nu al de hele tijd door mijn hoofd tollen. Zelfs in mijn dromen stopten ze niet en ging het over bruiloften in combinatie met overlijdenscermonieën. In een sprookjesachtig decor. Trouwen, een sprookje wordt wel eens gezegd. Maar wat als je trouwdag ook je sterfdag wordt en bruidstranen tranen van rouw worden?
De merels in mijn tuin hebben nergens weet van en ruziën om het laatste partje appel.