Ik heb de jarige precies een jaar geleden gezien. Ik kom alleen nog maar op haar verjaardagen. Ze is blij verrast me te zien. “Ach, Jan, wat ik vind ik dat fijn. Kom laat me je even goed vastpakken.” Mijn enige schoonzus is 81 geworden en wij zijn soms onherkenbare figuranten geworden in haar eigen leven. Een leven dat niet meer strookt met het tempo en de noties van alledag.
Ze viert haar verjaardag bij haar enige dochter, die elke dag geconfronteerd wordt met een moeder die niet kan of wil erkennen hoe het werkelijk met haar gesteld is. Twee levens, twee werelden die ongemakkelijk langs elkaar schuren en pijn doen en waar ik op afstand niets aan kan doen dan oppervlakkig meeleven. Oud worden gaat soms net als groeien van auw, van heel veel auw.
Mijn schoonzus is van geboorte Duits. Zij heeft nu al meer dan 60 jaar in Nederland gewoond. Ze sprak onberispelijk Nederlands. Zo dat niemand geloofde dat haar wieg in Duitsland had gestaan. Verbeeld ik me het, of hoor ik nu in haar stem een heel licht Duits accent? Alsof ze dat wil bevestigen begint ze plotseling in het Duits tegen me te praten. Dat heeft ze nooit gedaan. Het lijkt haar dochter toe alsof er een nieuwe fase in het degeneratieproces is ingetreden. Maar al gauw gaat de jarige over in het Nederlands en wordt de Geburstag weer een verjaardag.
Veel lijkt haar te ontgaan. Van tijd tot tijd verzucht ze wel dat ze zo gelukkig is om de weinige visite die er is, te zien. Aan het gesprek neemt ze niet deel, maar ze protesteert wel als iemand wil vertrekken. “Blijf nog even, vijf minuutjes maar.” Ze realiseert zich niet dat ze zelf eigenlijk al een hele tijd geleden vertrokken is naar een wereld waar wij maar betrekkelijk deel aan hebben. Een wereld die buiten onze invloed staat. Haar wereld, waarin de dingen passen zoals zij ze ziet. Waar geen ruimte voor nuance is en waar je als dochter geen zorgzame moeder meer hebt, maar je de zorg voor je moeder hebt.
Ik moet toch eens vaker bellen. Schrale troost.
Ben benieuwd of ik volgend jaar op de verjaardag van mijn schoonzus Duits moet praten om verstaan te worden.
Archieven
- oktober 2021
- juli 2021
- mei 2021
- april 2021
- maart 2021
- februari 2021
- januari 2021
- december 2020
- november 2020
- oktober 2020
- september 2020
- augustus 2020
- juli 2020
- juni 2020
- mei 2020
- april 2020
- maart 2020
- februari 2020
- januari 2020
- december 2019
- november 2019
- oktober 2019
- september 2019
- augustus 2019
- juli 2019
- juni 2019
- mei 2019
- april 2019
- maart 2019
- februari 2019
- januari 2019
- december 2018
- november 2018
- oktober 2018
- september 2018
- augustus 2018
- juli 2018
- juni 2018
- mei 2018
- april 2018
- maart 2018
- februari 2018
- januari 2018
- december 2017
- november 2017
- oktober 2017
- september 2017
- augustus 2017
- juli 2017
- juni 2017
- mei 2017
- april 2017
- maart 2017
- februari 2017
- januari 2017
- december 2016
- november 2016
- oktober 2016
- september 2016
- augustus 2016
- juli 2016
- juni 2016
- mei 2016
- april 2016
- maart 2016
- februari 2016
- januari 2016
- december 2015
- november 2015
- oktober 2015
- september 2015
- augustus 2015
- juli 2015
- juni 2015
- mei 2015
- april 2015
- maart 2015
- februari 2015
- januari 2015
- december 2014
- november 2014
- oktober 2014
- september 2014
- augustus 2014
- juli 2014
- juni 2014
- mei 2014
- april 2014
- maart 2014
- februari 2014
- januari 2014
- december 2013
- november 2013
- oktober 2013
- september 2013
- augustus 2013
- juli 2013
- juni 2013
- mei 2013
- april 2013
- maart 2013
- februari 2013
- januari 2013
- december 2012
- november 2012
- oktober 2012
- september 2012
- augustus 2012
- juli 2012
- juni 2012
- mei 2012
- april 2012
- maart 2012
- februari 2012
- januari 2012
- december 2011
- november 2011
- oktober 2011
- september 2011
- augustus 2011
- juli 2011
- juni 2011
- mei 2011
- april 2011
- maart 2011
- februari 2011
- januari 2011
- december 2010
- november 2010
- oktober 2010
- september 2010
- augustus 2010
Links
Wat heb je het weer prachtig verwoord, in de namiddag was haar hele verjaardag al weer “weg” maar (volgens deskundigen) het fijne gevoel van er was iets leuks blijft wel hangen,
liefs Yvonne
zo herkenbaar jan .