Lewis

Je kunt niet de hele tijd met je nieuwe Galaxy bezig zijn. Ik kan nu direct opzoeken wat voor weer het is en hoef daar niet eens voor naar buiten te kijken! De hele wereld in een Melkweg. Het is zaterdagavond en dat betekent Engelse detectives. Gade en ik installeren ons voor de tv. Lewis staat op het programma via het Vlaamse Canvas. Ik hou van Lewis om een aantal redenen. Ik vind het aardig dat de tv-makers de serie Morse vlekkeloos hebben laten overlopen in Lewis, die na de dood van Morse promotie maakte. Eigenlijk leek hij bij Morse altijd een beetje een minkukel, maar toen hij de kans kreeg ontplooide hij zich. Mooi rolmodel. Een andere reden zit veel dichter op mijn huid. Als ik Lewis zie in de persoon van de acteur Kevin Whately moet ik altijd aan mijn broer denken. Of meer nog aan mijn beide overleden broers. Zij lijken niet sprekend op Whately, maar alles in zijn houding, beweging, oogopslag doet mij denken aan het gemixte beeld dat ik van mijn beide  broers heb. Het is iets milds en zachtaardigs en een van tijd tot tijd toch wat verholen venijn. Lewis kijken is voor mij een soort familiebezoek. Een uitgesteld bezoek, want mijn ene broer overleed in 1979, de ander in 1997. Zo mijn broers ’terugzien’ betekent ook van dat ik de draad van het verhaal kwijtraak. Nu is dat sowieso al lastig, want er is altijd wel een zijverhaal dat mij in de war brengt en een opsomming van namen waar ik vaak geen touw aan kan vastknopen. Soms zie ik gelukkig ook dat Lewis het zelf ook niet meer begrijpt.
En er is nog een reden dat ik van Lewis hou. Dat is Oxford, de stad waar Lewis werkt en ik zo vaak op familiebezoek was en later nog eens gewoon op vakantie. We denken er over komend jaar toch maar weer eens naar Zuid-Engeland  te gaan. Een van mijn broers is daar als matroos ook geregeld geweest.