IJssalon

Bij het Kruidvat loop ik de overbuurman tegen het lijf. De aankoop van toiletpapier is het wat ons voor even bindt. Hij is voor mij aan de beurt. Ik ben wat onhandig aan het manoeuvreren met kleingeld, sleutels vallen op de grond. Het wacht niet op mij. Waarom zou hij. Als ik ons straatje inloop, zie ik hem in gesprek met de meneer die in onze straat en wijde omgeving heel wat huizen en winkelpanden bezit. Die meneer handelt in onroerend goed en heeft nu een vergunning aangevraagd om op een van de panden die hij bezit, een echt buurtwinkeltje waar nu een sigarenzaakje in zit, de bestemming ijssalon/lunchroom te vestigen. De buurt is daar te hoop tegen gelopen. De buurt wil geen ijssalon en al helemaal niet met terras. De buurt wil gewoon het bijna anachronistische maar o zo gezellige winkeltje handhaven om daar zijn stomerij-goed af te kunnen geven en zijn staatsloten te kunnen kopen. De meneer, laten we hem W noemen, is naar eigen zeggen alleen maar geïnteresseerd in geld verdienen. Heel veel geld verdienen. Hij verzekert de overbuurman en mij dat hij helemaal geen ijssalon in het winkeltje wil vestigen. Maar de bestemming ijssalon valt onder lichte horeca en dat verhoogt bij een mogelijke verkoop de waarde van zijn pand. “Maar dat maakt je niet populair in de buurt, W.” voegt de overbuurman hem toe. W zegt dat hij op populariteit niet zit te wachten. Het gaat hem om geld verdienen. De overbuurman zegt dat hij geen geld heeft, maar wel gelukkig is en vraagt zich af of W met al die sores over zijn panden dat wel is. W herhaalt dat het om centen verdienen gaat. Twee werelden die elkaar nooit zullen raken. En verzekert W ons, een ijssalon zal hij nooit beginnen, als dat wel zo is, belooft hij de overbuurman € 200. Die weddenschap staat. Maar stel dat hij het pandje verkoopt en de nieuwe eigenaar begint dan een ijssalon? Daar heeft W dan niets meer mee te maken, het is zijn pand dan niet meer.
De late novemberzon schijnt over dit tafereel. Drie mannen in gesprek, een gesprek dat nergens toe leidt.