Jeruzalem

Ik lees in mijn krant een interview met een hoogleraar astronomie die vast in de Bijbel gelooft. Hij geeft binnenkort een lezing over God en het universum. Die twee fenomenen vervullen hem met ontzag, perplexiteit, poëzie en huiver. Hij is gegrepen door de almacht van God. Citaat: “Ons perspectief op het heelal wordt door de moderne sterrenkunde steeds groter. Dus wat je in de Bijbel leest over grootheid is steeds beter te bevatten.(…)Des te meer wij leren, des te kunstzinniger wordt de  schepping.” Hij gelooft niet in een 6000 jaar oud heelal. Daar is hij te veel wetenschapper voor. Maar hij gelooft wel dat er veel waarheid in de Bijbel zit.
Ik weet niet of hij gelijk heeft. In zaken van geloof heeft iedereen zijn eigen gelijk. Ik benijd hem wel dat hij twee zo op het oog onverbindbare zaken, geloof en wetenschap, met elkaar weet te verbinden. Hij verklaart dat door te constateren dat de Bijbel meer dingen beschrijft die de auteurs met de kennis van toen niet konden weten. Een goddelijke ingeving? Ik weet het niet. Laat mij maar de agnost blijven die ik denk te zijn.
In het weekend spreek ik een kennis met een stevige protestante achtergrond. Met mij wacht hij ook maar af wat er komen gaat. Hij heeft veel inspiratie gevonden in de woorden van bisschop Bekkers. Ik beken hem dat ik regelmatig met genoegen kijk naar EO’s “Nederland Zingt”. Hij moet daar niets meer van hebben, te veel herinneringen, te veel buitenkant. Ik moet toegeven dat ik platvloers geniet van de te harde orgelmuziek en schallende trompetten en mij verlustig in de soms zo malle teksten met veel apostrofs. Soms, als er gezongen wordt over het nieuwe Jeruzalem, waar geen tranen meer zijn en geen rouw, dan denk ik bij mijzelf, ja, dat zou mooi zijn, dat bevalt me wel. Daar zou ik wel in willen geloven. Maar of ik daar de Heer zal ontmoeten? God mag het weten. En waar dat nieuwe Jeruzalem dan wel is? Misschien wel achter het laatste sterrenstelsel dat nooit door welke hoogleraar astronomie dan ook ontdekt zal worden.