Ik houd niet van verbouwingen. Het brengt maar onrust, stof en rommel met zich mee. Achteraf, ja achteraf valt het allemaal wel weer mee. Als alles is opgeruimd en de nieuwe toiletgroep of frisse uitbouw glanzend van nieuwheid staan te pronken. Ooit, bijna in een vorig leven, in een ander huis werd er 12 m² aan de woning toegevoegd. De hele achterpui schoof 2 meter op. Ons nog jonge gezinnetje bivakkeerde gedurende de weken dat de verbouwing duurde op de logeerkamer. Dat was onze woonkamer geworden. Ik zie nog het grote oranje zeil dat de verbouwing van de rest van het huis scheidde. En inderdaad stof en rommel en vreemde mannen in je huis. Ons huis werd hun werkterrein. Gast in je eigen onderkomen.
In het huis waar ik nu woon is nooit echt ingrijpend verbouwd. Een nieuwe wc, een steviger vloer in de beide badkamers, een fris gestuct plafond, een andere keukeninrichting. Maar zelfs bij die kleinere ingrepen, verspreid over vele jaren, krijg ik de kriebels. Ik doorsta manmoedig het verbouwingsproces, maar echt gelukkig wordt ik er niet van.
Nu wordt er elders fors verbouwd. Mijn eigen supermarkt gaat op de schop. Veertien dagen lang gaan ze bezig. Ik zal mijn winkel nauwelijks meer terug kennen. Belendende woonhuizen zijn opgekocht om toegevoegd te worden aan het winkelarsenaal. Het parkeerterrein en de fietsenstalling worden gedomineerd door grote hijskranen en er lopen mannen met bouwhelmen in en uit. Mijn supermarkt is een bouwplaats geworden. Straks, over veertien dagen wordt de zaak heropend en ik zal de weg kwijt zijn in mijn zo vertrouwde grootgrutterij. Natuurlijk zullen de looproutes aangepast zijn aan de modernste inzichten op het gebied van klantenbinding en mij in verleiding brengen meer te kopen dan ik eigenlijk van plan was. Tot die tijd zal ik mijn daagse inkopen doen bij een andere supermarkt, iets verderop, maar toch dichtbij. Daar ken ik de weg niet of nauwelijks en zal zoeken naar de kaasafdeling, de groentenhoek. En als ik de weg daar een beetje ken gaat mijn eigen supermarkt weer open en moet ik weer een nieuwe route leren. Het leven blijft een avontuur en ik houd niet van verbouwingen.
Archieven
- oktober 2021
- juli 2021
- mei 2021
- april 2021
- maart 2021
- februari 2021
- januari 2021
- december 2020
- november 2020
- oktober 2020
- september 2020
- augustus 2020
- juli 2020
- juni 2020
- mei 2020
- april 2020
- maart 2020
- februari 2020
- januari 2020
- december 2019
- november 2019
- oktober 2019
- september 2019
- augustus 2019
- juli 2019
- juni 2019
- mei 2019
- april 2019
- maart 2019
- februari 2019
- januari 2019
- december 2018
- november 2018
- oktober 2018
- september 2018
- augustus 2018
- juli 2018
- juni 2018
- mei 2018
- april 2018
- maart 2018
- februari 2018
- januari 2018
- december 2017
- november 2017
- oktober 2017
- september 2017
- augustus 2017
- juli 2017
- juni 2017
- mei 2017
- april 2017
- maart 2017
- februari 2017
- januari 2017
- december 2016
- november 2016
- oktober 2016
- september 2016
- augustus 2016
- juli 2016
- juni 2016
- mei 2016
- april 2016
- maart 2016
- februari 2016
- januari 2016
- december 2015
- november 2015
- oktober 2015
- september 2015
- augustus 2015
- juli 2015
- juni 2015
- mei 2015
- april 2015
- maart 2015
- februari 2015
- januari 2015
- december 2014
- november 2014
- oktober 2014
- september 2014
- augustus 2014
- juli 2014
- juni 2014
- mei 2014
- april 2014
- maart 2014
- februari 2014
- januari 2014
- december 2013
- november 2013
- oktober 2013
- september 2013
- augustus 2013
- juli 2013
- juni 2013
- mei 2013
- april 2013
- maart 2013
- februari 2013
- januari 2013
- december 2012
- november 2012
- oktober 2012
- september 2012
- augustus 2012
- juli 2012
- juni 2012
- mei 2012
- april 2012
- maart 2012
- februari 2012
- januari 2012
- december 2011
- november 2011
- oktober 2011
- september 2011
- augustus 2011
- juli 2011
- juni 2011
- mei 2011
- april 2011
- maart 2011
- februari 2011
- januari 2011
- december 2010
- november 2010
- oktober 2010
- september 2010
- augustus 2010
Links