Recept

Men neme een vijftiental leden van mijn mannenclub, voege daarbij een handvol van hun dames, hure voor een aantal uren een golfbaan, zorge voor een fraaie herfstdag met een vleugje zonneschijn en zie daar alle ingrediënten voor een plezierige dag zijn geleverd.
Ik golf al een jaar niet meer. Het lijf laat dat niet meer toe, in ieder geval niet zo dat ik er nog plezier aan beleef. Nee, dit is geen lamento, maar een nuchter constatering van de feitelijkheid. Ik strijd dus niet meer mee om de ‘Jan Roelofs Wisselbokaal’. Een niet al te duur prul uit een prijzenwinkel dat ik ooit eens bemachtigde en nu al weer vijftien jaar geleden ter beschikking heb gesteld al hoofdprijs voor het jaarlijkse golftoernooitje van mijn mannenclub. Bindende voorwaarde was wel dat mijn naam aan de beker verbonden zou blijven. Soms moet je je eigen ijdeltuiterij arrangeren.
Omdat ik niet meer zelf mee golf, twee jaar geleden overigens won ik nog mijn eigen bokaal, bood ik aan om de helpende hand toe te steken bij de catering. Die wordt telkens weer op schier professionele verzorgd door een van onze leden. Om de zoveel holes is er iets te eten. Dat begint al vlak na de start, het is immers lunchtijd, met belegde broodjes in allerlei soorten en maten, een frisdrankje. Veel verderop wordt in no time een hotdogstand ingericht met warme bockworst en vlak voor het einde  is er een Hollandsche nieuwe met korenwijn. Op de laatste hole staat dan de prosecco te wachten.
Mijn taak was het rondrijden van het cateringwagentje, net op tijd te zijn bij het inrichten van de lunch-, worst- en haringstand en tussen door met de buggy de deelnemers te voorzien van een drankje of een marsje. Ja, twix hebben we ook. De buggy ziet er volgepakt met tassen, koelboxen en wat dies meer zij uit als een uitdragerswinkel. En zo rondrijdend maakte ik mij toch enigszins nuttig en leek ik er, niet alleen in naam en zonder een bal te slaan, ook nog helemaal bij te horen.