Koffie

Ik had al tijden niet meer met de trein gereisd. Ik had talloze vrij-reizen-dagen aan mij voorbij laten gaan. Meer dan een jaar was ik het spoor bijster. Niks geen uitstapjes meer naar een vriendin in Den Haag of een bezoek aan de Hermitage in Amsterdam. Gisteren stapte ik weer in de trein. De OV-chipkaart opgeladen, de vrij-reizen-dag erop gezet. Ik reisde terug vanuit Den Haag. Met vrienden per auto daar heen gereden om afscheid te nemen van een oude vriend. Met de trein terug. Voor de reis begon eerste nog een koffie gedronken bij Starbucks. Dat is al een avontuur op zich. Had ik nog nooit gedaan. Gade wel. Die wist precies hoe dat ging. Je plaatste je bestelling. Keuze te over in allerlei formaten. Gade bestelde voor ons een cappuccino met magere melk, klein. Klein bij Starbucks is toch nog fors aan de maat. Ik neem aan dat een grote koffie ongeveer de omvang van een afwasteiltje heeft. Als je de bestelling geplaatst hebt, vraagt een Starbucksjuffrouw hoe je heet en zij schrijft je naam op de papieren beker. Zij schuift het bekertje door naar de koffiezettende collega. Als je bestelling klaar is, noemt de Strabuckskoffiezetter je naam. Dat personaliseren van het bekertje gaat niet altijd goed. De koffie voor de klant voor mij is klaar. De koffiezetter probeert de naam te lezen, maar komt niet verder dan: “Wat staat hier in godsnaam.” De klant zegt dat die koffie wel voor hem zal zijn.
De koffie is verder voortreffelijk. Voor het eerst sinds maanden reis ik weer per trein. Dat voelt goed. Een van de haltes onderweg is Driebergen-Zeist. Ik vraag Gade of zij nog weet waar dat station ooit beroemd om was. Ze heeft geen idee. Ik vertel haar over de koffie die daar geschonken werd. Dat als de trein aankwam er obers met dienbladen vol koffie klaar stonden en in razend tempo de koffie uitserveerden. De reizigers hingen uit de ramen. De ramen van de trein waarin ik nu zit kunnen niet eens meer open. En zelfs als de obers er nog hadden gestaan, had ik niet bij hun koffie gekund.