NIETS

Het gebeurde bij het Heerendiner. Ik weet ook niet waarom, maar het Heerendiner wordt geschreven met een hoofdletter en dubbel ee. Het Heerendiner is de jaarlijkse opstart van het nieuwe seizoen van mijn mannenclub. Nee, geen Heerenclub, dat zou te veel eer zijn. We waren met zijn eenendertigen. Het is een genoeglijke bijeenkomst. Veel gepraat over bijna niks, veel gelach. Het nieuwe bestuur stelt zich voor, het jaarthema wordt bekend gemaakt en er is een plezierige driegangenmaaltijd. Zo’n avond dus. Ik maak een sanitaire stop. Er is daar nog een ander lid van de club. Ik groet, wil zijn naam noemen, maar die schiet mij niet te binnen.Ik weet verder alles van hem. Wat hij doet, waar hij werkt, tot in de kleinste details kan ik dat reproduceren. Alleen zijn naam is verdwenen. Terwijl ik weet dat ik die eigenlijk donders goed weet. Ik weet alle namen van de aanwezigen. Maar de zijne is op dat moment een groot blanco gat, een absoluut NIETS. Zoiets als het NIETS  in ‘Het oneindige verhaal’ van Michael Ende. Het voelt aan als een groot wit meer in mijn brein. Zijn naam is daarin opgeslokt. Ik probeer allerlei trucjes om mij zijn naam weer te laten binnenschieten. Niets helpt. Ik oefen in stilte, terwijl ik aan de conversatie blijf deelnemen, de namen van de anderen. Geen probleem. Maar bij hem stokt het. Zijn naam blijft onder het oppervlak van het grote witte meer, het absolute NIETS. Het is een vreemde, heel vreemde gewaarwording. Ook een louterende ervaring. Zo zal het straks dus gaan. Het grote witte NIETS zal steeds groter worden. Een rustige leegte, geen gedachten, geen namen, geen verleden, geen verwachtingen. Ik zoek nog even naar zijn naam, maar het blijft oorverdovend stil. En ik weet dat het ooit zo zal worden, dat ik nu even een beeld heb van wat komt. Het maakt me mateloos rustig. NIETS als vervulling van alles. En dan, we zijn een eeuwigheid of in ieder geval een kwartier verder, komt zijn naam weer bovendrijven, schudt zich uit als een hond die net uit het water komt. Ik weet weer hoe hij heet. Wist dat eigenlijks steeds, maar kon het niet zeggen. Niet hardop en al helemaal niet in gedachten. Het grote witte meer droogt op, sluit zich, maar ik weet dat het op me wacht om groter en witter en met nog veel meer NIETS terug te komen.