Huisgenoot

Sinds kort hebben we weer een nieuwe tijdelijke huisgenoot. De dochter van vrienden van ons zal een tijdje bij ons op kamers wonen. Zij moet stage lopen in het ziekenhuis, heeft wat onregelmatige werktijden en dan is het handiger wat dichterbij te wonen dan in het stadje hier z’n 35 kilometer vandaan. Tot nu toe woonde ze thuis in de vertrouwde ouderlijke omgeving. Dit is een eerste stapje naar zelfstandig wonen. In afwachting van het vrijkomen van een echte studentenkamer en als overgang het gebruik maken van de gastvrijheid van de vrienden van haar ouders.
Het doet mij denken aan mijn eigen studententijd. Dat ene mislukte jaar op de universiteit woonde ik nog gewoon thuis, bij een overbezorgde vader en een wat gemakkelijker moeder. Toen ging ik naar de Akademie in Eindhoven en trok ik bij mijn getrouwde broer. Ik was daar volledig in de kost, deel van het verder kinderloze gezin. De omgeving was nog zeer beschut. Echt op kamers ging ik tijdens mijn stagejaar in Amsterdam. Een kamertje waar net een opklapbed in kon bij mijnheer en mevrouw Dankelman aan de Roelof Hartstraat. Ik herinner me nauwelijks meer waar ik toen at. Volgens mij warmde ik in hun keuken menig blik witte bonen in tomatensaus op. Daar deed ik het dan maar mee. In de weekenden braaf naar huis, zodat het roerige Amsterdam van de jaren ’60 mij volmaakt ontging.
Na de Akademie in dienst en ook daar werd voor kost en inwoning gezorgd. Toen weer een jaar terug naar moesje en dan trouwen. Als ik zo eens terugkijk heb ik eigenlijk alleen dat ene jaar in Amsterdam op mijzelf gewoond. Alle andere keren waren er zorgzame ouders, een oplettende broer, een waakzame kapitein of liefhebbende echtgenotes. En zelfs in Amsterdam was er het spiedende oog van de Dankelmannetjes. Eigenlijk heb ik altijd samengewoond, huis en haard gedeeld met anderen. Zal ik ooit nog eens zelfstandig worden?