Vulling

Ik ben net terug van de tandarts. Op de rekening staat dat ik een drievlaksrestauratie en twee eenvlaksrestauraties heb ondergaan en dat er tweemaal geëtst is in combinatie met etsbare onderlaag. Ze is een halfuur bezig geweest voor € 125,56. Dit weekend was, in gewone mensentaal, een vulling uit een van mijn kiezen gevallen. Hij kraakte al een paar dagen, zeker als ik mijn tarwe-zonnebloempit boterham at en die kwakkelende vulling direct in contact met zo’n zonnebloempit kwam. Toen de vulling er helemaal uit was en ik met mijn tongpunt het gat verkende (dat lijkt dan altijd van immense afmetingen) was het of ik een mini-maquette van de Stonehenge voelde. Onbestemde stalagmieten en omgevallen resten is wat ik ontdekte. En het angstige vermoeden dat het nooit meer te repareren valt. Mijn gade suggereert een kroon. Ik zou niet weten waar die opgezet zou moeten worden, zo weinig lijkt er te resten van wat ooit een hele kies was. Ik maak een afspraak. Vanochtend om half negen: telefoon. Of ik eerder kan komen dan gepland, want er is iemand uitgevallen. Om half tien zit ik bij Mary in de stoel.
Ik heb een lange tandartsgeschiedenis. Ooit in een ver verleden, midden jaren 80 van de vorige eeuw heb ik een jaar bij de tandheelkundige kliniek van de Radboud gelopen. Elke twee maanden werd daar een segment van mijn tandvlees los gesneden, omhoog geklapt, eronder schoongemaakt, niet meer te redden tandvlees verwijderd en de rest tussen de tanden door weer aan elkaar gehecht. En dat om de twee maanden: linksboven , middenboven, rechtsboven, linksonder, middenonder, rechtsonder. Zes segmenten, precies een jaar. Sinds die tijd zijn mijn voortanden net zo lang als die van Bugs Bunny en kan ik Theo en Thea imiteren zonder extra bitje. Daar verloor ik ook definitief de angst voor de tandarts, want zo lang zoveel martelingen maakt je immuun. Dus zo’n drievlaksrestauratietje, laat staan etsen in combinatie met etsbare onderlaag, ik draai er mijn hand niet voor om.