Vriendje

Hij figureerde een paar keer in mijn blogs. Mijn vriendje van vroeger. We woonden bij elkaar om de hoek. Van mijn vierde tot mijn veertiende waren we hartsvrienden. Deelden alles. Totdat hij naar het Canisius College ging en ik naar het Dominicus. Toen scheidden onze wegen zich. Maar in die tussenliggende 10 jaar waren we onafscheidelijk. Fietsten naar Eindhoven, speelden met sigarettendoosjes de Tour de France na, staken met zijn vader tot grote ontsteltenis van mijn vader de dichtgevroren Waal over. We maakt samen ongelooflijk veel vaart op zijn step. Ik was linksbenig, hij rechtsbenig. Een step met dubbele aandrijving. We voetbalden in de straat en bij de de dijk bij de haven, we gingen samen naar NEC, jongensrang, een kwartje. En dan verliezen we elkaar uit het oog. We hebben nog weet van elkaar. Bezoeken elkaar nog een keer als we pas getrouwd zijn. Sturen over en weer geboortekaartjes van onze kinderen en met kerstmis een kaart met beste wensen. Ik hoor van het overlijden van zijn vrouw. Hij is dan al lang verhuisd naar het andere eind van het land.
Hij krijgt een nieuwe relatie en dan na jaren komt het verzoek of ik hen wil trouwen. Nu bijna vijf jaar geleden sluit ik hun huwelijk en vanaf toen zien we elkaar elk jaar een keer. We eten samen. Een eeuwenoude vriendschap wordt bestendigd. De herinnering aan onze vriendschap van toen , is aanleiding voor een gedicht dat ik een paar jaar geleden schrijf . Nergens nog gepubliceerd. Nu dan:
Amour perdu
Jong waren we,
jonge jongens,
jongetjes nog.

We verkenden elkaar
en wat we vonden,
-we wisten vaag van zonden-,
dat had geen naam.
Toen nog niet
en nu niet meer.

Ouder nu, veel ouder.
Er is alleen herinnering.
Durf me zelf te horen:
Liefde van toen,
lang, lang verloren.

Gisteren kreeg ik het bericht dat mijn vriendje van toen en voor altijd heel erg ziek is. Dood gaat. Als ik daaraan denk zijn er even geen woorden meer. Ze maken plaats voor tranen.